Mooie landschappen en een drukke beestenboel
Door: Liza
Blijf op de hoogte en volg Liza
13 Februari 2012 | Nieuw Zeeland, Franz Josef
Hej! Daar zijn we dan weer. Om te beginnen bedankt voor alle leuke reacties! Erg leuk om te lezen. Het is nu zo'n twee weken geleden sinds mn laatste blog, en er is een hoop gebeurd.
Ik liet jullie achter in een zonnig Sydney. Ik had toen het Opera house en de Harbour bridge gezien, want dat doe je, als je in Australie bent. En wat doe je nog meer als je in Australie bent? Precies, koala's bekijken. Of dat deed ik in ieder geval, want ik kan natuurlijk niet naar Australie gaan zonder mn lievelingsdier te zien.
Dus ging ik naar de dierentuin (in het wild gaat een beetje lastig in Sydney). Na een ferrytocht, langs het Opera House, kwam ik aan in Taronga zoo. Je kon daar koala's ontmoeten: vasthouden mocht helaas niet, maar je kon wel heeel dicht bij komen (foto's volgen hopelijk). Dus dat was wel supertof. Verder ben ik die dag ook nog bijna tegen een emoe en een kangaroo aangelopen, dus ik had voorlopig een goede portie wildlife erin zitten.
De volgende dag was al mijn vierde dag in Sydney, hoog tijd dus om de drukte van de stad te ontvluchten. Ik pakte daarom de trein naar de Blue Mountains, een national park, op nog geen 2 uur afstand van Sydney. Ze heten blue omdat de bladeren het ligt zo weerkaatsen dat er een blauwe glans vanaf komt. Dat moet een heel mooi gezicht zijn. Ik kan jullie niet vertellen of dat zo is, want het was deze dag een keer niet zonnig, maar nat en mistig. Dus waar ik prachtige uitzichten zou moeten hebben, zag ik enorme hoeveelheden wit. Ik kon van de three sisters, de bekende rotsformatie daar, maar 1 (en een stukje van de 2e) rots zien. Toch liet ik me niet kisten en ben ik gaan wandelen, over de giant stairway (900 treden), om de three sisters heen, en uiteindelijk naar Katoomba falls, hele mooie watervallen, waarbij ik weer omhoog moest klimmen. Zo kreeg ik de hele waterval te zien, en de mist trok zelfs een beetje weg, dus ik kreeg nog een mooi uitzicht ook.
Nu bleek in de trein dat het mooie uitzicht niet het enige was dat ik uit de Blue Mountains had meegenomen. Op mijn broek was een beestje meegelifd. In princiepe geen probleem natuurlijk, maar dit was het raarste beest ooit. Het had nog het meest weg van een kruising tussen een bloedzuiger en een rups, met een dik eind waarmee hij
zich vastzoog, en een dun eind dat hij langer en korter kon maken en als een soort antenne alle kanten op kon richten. Nu wilde ik dit beest bij een station naar buiten gooien, maar natuurlijk wilde hij niet van mijn brok af, en toen ik hem eindelijk met veel moeite in een stuk wc papier had gewikkeld kwam zijn antenne er steeds uit zetten in een poging zich ergens anders aan vast te zuigen. Ik heb hem uiteindelijk met wc papier en al op het station gegooid en daarna heel goed mn kleren gecontroleerd om te zien of hij geen familie had meegenomen.
De volgende dag was mijn laatste dag in Sydney, en toen ben ik naar de Botanic Gardens en Darling Harbour gegaan, want die wilde ik allebei nog zien. Beide waren mooi en, wederom, erg nat. Na nog een laatste blik op het Opera house (ja, daar kwam ik alweer langs) ben ik teruggegaan naar mn hostel, voor alweer mijn laatste avond in Sydney.
De volgende dag was dan mijn vlucht naar Christchurch, om heel erg vroeg. Maar ik had de wekker optijd gezet, om half 4. En ik had in Sydney een nieuwe gewoonte ontwikkeld, namelijk voor de wekker wakker worden (waarom had ik die gewoonte niet toen ik optijd op school/werk moest zijn?) dus ik had er alle vertrouwen in. Natuurlijk laten dat soort dingen je op de belangrijke momenten in de steek, en schrok ik om half 5 wakker. Ik bleef even versuft naar de wekker kijken, besefte toen dat ik amper een half uur had voor mijn shuttle ging, en begon als een gek door het hostel te rennen. Helaas niet snel genoeg, want toen ik buiten adem, zonder te hebben gegeten, bij de ophaalplek aankwam was de shuttle al weg. Gelukkig was de gene die ik wou nemen een vroege, dus kon ik eentje later ook prima pakken. Alles ging verder goed, totdat ik na de douane nog even in wat winkeltjes keek en ineens hoorde dat er voor mijn vlucht "final call" was. en dit keer echt. Ik had zelf de tijd in de gaten gehouden, maar ze waren gewoon te vroeg. Dus voor de tweede keer die dag kapot gehaast naar de gate, waar ik nog optijd was. Je kunt je vast wel voorstellen dat ik blij was toen ik eindelijk in Christchurch aankwam.
En toen was ik in Christchurch. Dat is serieus de meest deprimerende stad waar ik ooit ben geweest. De buitenwijken, waar ik ook sliep, zijn uitemaate saai: standaard model Amerikaanse stad, dus veel lange saaie wegen. Gelukkig had ik een fiets van de hostel, waarop ik (met helm, want dat moet) de stad doortoerde (ik bleef links:)), dus dat scheelde wel. Het centrum was vast ooit prachtig, maar is nu een grote puinzooi, waar je niet inkan, en dus omheen moet.
Ik ging dan ook zo snel mogelijk weg uit Christchurch, om nu echt aan mn reis te beginnen. De eerste bestemming was Kaikoura, een wereldstad (ahum ahum) die me sterk deed denken aan "Seahaven" uit de Truman Show. Een klein visserstadje dus, waar je dolfijnen, walvissen en zeehonden kan spotten. Ik heb die laatste ook daadwerkelijk gezien, toen ik een wandeling ging maken. Je kon super dichtbij komen, wat best bijzonder was.
Na Kaikoura stond Nelson op de planning. Nelson staat ook wel bekend als de "sunshine capital of New Zealand", en maakte die reputatie tijdens mijn verblijf zeker waar. Verder bevind zich in Nelson het geografische centrum van Nieuw-Zeeland, wat ik natuurlijk ook een bezoekje heb gebracht. En Nelson is Nelson de uitval basis voor een bezoek aan Abel Tasman national park, dat ik dan ook bezocht heb. Dat was zeker de moeite waard! Het was fantastisch weer, en zoooooo mooi. Ik heb er niet alleen gewandeld, maar ook gekayakd, en kwam dan ook langs allemaal mooie, pirates of the Carribean achtige, eilandjes.
Na Nelson reed ik door naar Greymouth, alweer zo'n wereldstad:P Daar was zelf niet veel te beleven, behalve bier drinken, maar dat mag ik hier niet eens, dus dat zat er niet in. Overigens is er vaak onderweg wel genoeg te beleven: zo ben ik langs de Pancake rocks, en diverse strandjes en meren gekomen. En zelfs een mijndorpje waar je goud kon zeven, net als vroeger:P Ik heb er wel echt goud aan over gehouden trouwens. Maar in Greymouth zelf was dus niets, en daarom ging ik ook maar direct weer door.
En toen was ik hier, in Franz Josef, bekend om de gletsjer. Deze heb ik dan ook beklommen (jawel, een echte gletsjer:)), wat supertof maar ook wel vermoeiend was (gelukkig kon ik daarna gratis relaxen in de hotpools:)). Morgen ga ik weer naar de volgende bestemming, en zo gaat t rustig verder.Ben nog geen grote problemen tegengekomen, wel zijn er dingen die terug keren.
Zo kom ik de nodige beesten tegen. Van sommige heb ik al uitgebreid verslag gedaan, maar naast deze heb ik ook een last gehad van de nodige meeuwen, moest de bus stoppen vanwege koeien op de weg (net als in een film:)), zijn er hele, enge insecten die uberveel herrie maken in het bos, en heb ik een heuse rog gezien (in het water waar ik net uitstapte). Ik had verwacht om pas in Costa Rica grote hoeveelheden dieren te zien, dus dat belooft nog wat:)
Iedereen die denkt dat dit een vakantie is waarop ik niets leer heeft het mis: zo spijker ik goed mijn talen bij. Ik spreek natuurlijk veel engels, maar met al die reizigers verroesten ook mijn Nederlands, Duits en Frans niet. En na mijn Spaans curssusen van over een paar maanden heb ik helemaal een talenknobbel van jewelste:)
En tenslotte blijft mijn leeftijd ook nog een interressant punt. Je moet hier namelijk overal 18 voor zijn. Met als gevolg dat de chauffeur van de bus mij moest begeleiden toen we met een groep wat gingen eten, omdat ik anders niet naar binnen mocht (vanwege de alcohol), en dat ik iemand zelfs moest vragen om voor een dag mijn voogd te zijn, omdat ik anders de gletsjer niet op mocht. Nu valt het over het algemeen nog wel mee, want veel mensen schatten mij toch geen 17. Ik heb er een hobby van gemaakt mensen mijn leeftijd te laten schatten, het laagste tot nu toe is 20, en het hoogste 24 (!). Ik moest zelfs iemand mn paspoort laten zien, omdat zij niet geloofde dat ik 17 was:) Dus wat dat betreft zit het wel goed.
Oke, ik zie dat dit een belachelijk lange blog is geworden, neem vooral de tijd om hem te lezen, want ik weet niet wanneer ik weer onbeperkt gratis internet heb:) Dit was het voor nu, wordt vervolgd:)
Ik liet jullie achter in een zonnig Sydney. Ik had toen het Opera house en de Harbour bridge gezien, want dat doe je, als je in Australie bent. En wat doe je nog meer als je in Australie bent? Precies, koala's bekijken. Of dat deed ik in ieder geval, want ik kan natuurlijk niet naar Australie gaan zonder mn lievelingsdier te zien.
Dus ging ik naar de dierentuin (in het wild gaat een beetje lastig in Sydney). Na een ferrytocht, langs het Opera House, kwam ik aan in Taronga zoo. Je kon daar koala's ontmoeten: vasthouden mocht helaas niet, maar je kon wel heeel dicht bij komen (foto's volgen hopelijk). Dus dat was wel supertof. Verder ben ik die dag ook nog bijna tegen een emoe en een kangaroo aangelopen, dus ik had voorlopig een goede portie wildlife erin zitten.
De volgende dag was al mijn vierde dag in Sydney, hoog tijd dus om de drukte van de stad te ontvluchten. Ik pakte daarom de trein naar de Blue Mountains, een national park, op nog geen 2 uur afstand van Sydney. Ze heten blue omdat de bladeren het ligt zo weerkaatsen dat er een blauwe glans vanaf komt. Dat moet een heel mooi gezicht zijn. Ik kan jullie niet vertellen of dat zo is, want het was deze dag een keer niet zonnig, maar nat en mistig. Dus waar ik prachtige uitzichten zou moeten hebben, zag ik enorme hoeveelheden wit. Ik kon van de three sisters, de bekende rotsformatie daar, maar 1 (en een stukje van de 2e) rots zien. Toch liet ik me niet kisten en ben ik gaan wandelen, over de giant stairway (900 treden), om de three sisters heen, en uiteindelijk naar Katoomba falls, hele mooie watervallen, waarbij ik weer omhoog moest klimmen. Zo kreeg ik de hele waterval te zien, en de mist trok zelfs een beetje weg, dus ik kreeg nog een mooi uitzicht ook.
Nu bleek in de trein dat het mooie uitzicht niet het enige was dat ik uit de Blue Mountains had meegenomen. Op mijn broek was een beestje meegelifd. In princiepe geen probleem natuurlijk, maar dit was het raarste beest ooit. Het had nog het meest weg van een kruising tussen een bloedzuiger en een rups, met een dik eind waarmee hij
zich vastzoog, en een dun eind dat hij langer en korter kon maken en als een soort antenne alle kanten op kon richten. Nu wilde ik dit beest bij een station naar buiten gooien, maar natuurlijk wilde hij niet van mijn brok af, en toen ik hem eindelijk met veel moeite in een stuk wc papier had gewikkeld kwam zijn antenne er steeds uit zetten in een poging zich ergens anders aan vast te zuigen. Ik heb hem uiteindelijk met wc papier en al op het station gegooid en daarna heel goed mn kleren gecontroleerd om te zien of hij geen familie had meegenomen.
De volgende dag was mijn laatste dag in Sydney, en toen ben ik naar de Botanic Gardens en Darling Harbour gegaan, want die wilde ik allebei nog zien. Beide waren mooi en, wederom, erg nat. Na nog een laatste blik op het Opera house (ja, daar kwam ik alweer langs) ben ik teruggegaan naar mn hostel, voor alweer mijn laatste avond in Sydney.
De volgende dag was dan mijn vlucht naar Christchurch, om heel erg vroeg. Maar ik had de wekker optijd gezet, om half 4. En ik had in Sydney een nieuwe gewoonte ontwikkeld, namelijk voor de wekker wakker worden (waarom had ik die gewoonte niet toen ik optijd op school/werk moest zijn?) dus ik had er alle vertrouwen in. Natuurlijk laten dat soort dingen je op de belangrijke momenten in de steek, en schrok ik om half 5 wakker. Ik bleef even versuft naar de wekker kijken, besefte toen dat ik amper een half uur had voor mijn shuttle ging, en begon als een gek door het hostel te rennen. Helaas niet snel genoeg, want toen ik buiten adem, zonder te hebben gegeten, bij de ophaalplek aankwam was de shuttle al weg. Gelukkig was de gene die ik wou nemen een vroege, dus kon ik eentje later ook prima pakken. Alles ging verder goed, totdat ik na de douane nog even in wat winkeltjes keek en ineens hoorde dat er voor mijn vlucht "final call" was. en dit keer echt. Ik had zelf de tijd in de gaten gehouden, maar ze waren gewoon te vroeg. Dus voor de tweede keer die dag kapot gehaast naar de gate, waar ik nog optijd was. Je kunt je vast wel voorstellen dat ik blij was toen ik eindelijk in Christchurch aankwam.
En toen was ik in Christchurch. Dat is serieus de meest deprimerende stad waar ik ooit ben geweest. De buitenwijken, waar ik ook sliep, zijn uitemaate saai: standaard model Amerikaanse stad, dus veel lange saaie wegen. Gelukkig had ik een fiets van de hostel, waarop ik (met helm, want dat moet) de stad doortoerde (ik bleef links:)), dus dat scheelde wel. Het centrum was vast ooit prachtig, maar is nu een grote puinzooi, waar je niet inkan, en dus omheen moet.
Ik ging dan ook zo snel mogelijk weg uit Christchurch, om nu echt aan mn reis te beginnen. De eerste bestemming was Kaikoura, een wereldstad (ahum ahum) die me sterk deed denken aan "Seahaven" uit de Truman Show. Een klein visserstadje dus, waar je dolfijnen, walvissen en zeehonden kan spotten. Ik heb die laatste ook daadwerkelijk gezien, toen ik een wandeling ging maken. Je kon super dichtbij komen, wat best bijzonder was.
Na Kaikoura stond Nelson op de planning. Nelson staat ook wel bekend als de "sunshine capital of New Zealand", en maakte die reputatie tijdens mijn verblijf zeker waar. Verder bevind zich in Nelson het geografische centrum van Nieuw-Zeeland, wat ik natuurlijk ook een bezoekje heb gebracht. En Nelson is Nelson de uitval basis voor een bezoek aan Abel Tasman national park, dat ik dan ook bezocht heb. Dat was zeker de moeite waard! Het was fantastisch weer, en zoooooo mooi. Ik heb er niet alleen gewandeld, maar ook gekayakd, en kwam dan ook langs allemaal mooie, pirates of the Carribean achtige, eilandjes.
Na Nelson reed ik door naar Greymouth, alweer zo'n wereldstad:P Daar was zelf niet veel te beleven, behalve bier drinken, maar dat mag ik hier niet eens, dus dat zat er niet in. Overigens is er vaak onderweg wel genoeg te beleven: zo ben ik langs de Pancake rocks, en diverse strandjes en meren gekomen. En zelfs een mijndorpje waar je goud kon zeven, net als vroeger:P Ik heb er wel echt goud aan over gehouden trouwens. Maar in Greymouth zelf was dus niets, en daarom ging ik ook maar direct weer door.
En toen was ik hier, in Franz Josef, bekend om de gletsjer. Deze heb ik dan ook beklommen (jawel, een echte gletsjer:)), wat supertof maar ook wel vermoeiend was (gelukkig kon ik daarna gratis relaxen in de hotpools:)). Morgen ga ik weer naar de volgende bestemming, en zo gaat t rustig verder.Ben nog geen grote problemen tegengekomen, wel zijn er dingen die terug keren.
Zo kom ik de nodige beesten tegen. Van sommige heb ik al uitgebreid verslag gedaan, maar naast deze heb ik ook een last gehad van de nodige meeuwen, moest de bus stoppen vanwege koeien op de weg (net als in een film:)), zijn er hele, enge insecten die uberveel herrie maken in het bos, en heb ik een heuse rog gezien (in het water waar ik net uitstapte). Ik had verwacht om pas in Costa Rica grote hoeveelheden dieren te zien, dus dat belooft nog wat:)
Iedereen die denkt dat dit een vakantie is waarop ik niets leer heeft het mis: zo spijker ik goed mijn talen bij. Ik spreek natuurlijk veel engels, maar met al die reizigers verroesten ook mijn Nederlands, Duits en Frans niet. En na mijn Spaans curssusen van over een paar maanden heb ik helemaal een talenknobbel van jewelste:)
En tenslotte blijft mijn leeftijd ook nog een interressant punt. Je moet hier namelijk overal 18 voor zijn. Met als gevolg dat de chauffeur van de bus mij moest begeleiden toen we met een groep wat gingen eten, omdat ik anders niet naar binnen mocht (vanwege de alcohol), en dat ik iemand zelfs moest vragen om voor een dag mijn voogd te zijn, omdat ik anders de gletsjer niet op mocht. Nu valt het over het algemeen nog wel mee, want veel mensen schatten mij toch geen 17. Ik heb er een hobby van gemaakt mensen mijn leeftijd te laten schatten, het laagste tot nu toe is 20, en het hoogste 24 (!). Ik moest zelfs iemand mn paspoort laten zien, omdat zij niet geloofde dat ik 17 was:) Dus wat dat betreft zit het wel goed.
Oke, ik zie dat dit een belachelijk lange blog is geworden, neem vooral de tijd om hem te lezen, want ik weet niet wanneer ik weer onbeperkt gratis internet heb:) Dit was het voor nu, wordt vervolgd:)
-
13 Februari 2012 - 11:29
Hélène:
Hoi Liza,
Met heel veel plezier je lange blog gelezen en wat ontzettend fijn dat je het zo naar je zin hebt. En wat heb je al veel gedaan en gezien. Fijn dat alles ook zo goed gaat, ben errug trots op je en nu ook wel een beetje gerustgesteld!
Als ik dit allemaal zo lees, moet eigenlijk iedereen zo'n reis maken, fantastisch.
Hier op het Dalton gaat alles gewoon zo zijn gangetje, geen schokkende dingen.
Veel plezier verder nog en we bliljven je blog volgen!
Groetjes van
Hélène van Schaik
mediatheek Dalton
-
13 Februari 2012 - 12:03
Monique (Maarssen):
Dag Liza,
Wat leuk, om op deze manier een beetje met je "mee te reizen"!
Ik wens je een fantastische tijd toe en alle goeds.
Veel groeten,
Monique -
13 Februari 2012 - 17:09
Ineke:
Liza, vet cool joh:) Je hebt het reizen echt al te pakken. Nieuw Zeeland is echt super mooi he! Ik vind het leuk dat je steeds weer de tijd neemt om blogs te schrijven, blijf ik toch nog een beetje op de hoogte.
Super veel plezier nog!
-xxx- Ineke -
13 Februari 2012 - 17:37
Wilma Boonstra:
Hoi Liza,
Het is erg leuk om je avonturen zo mee te kunnen lezen. Je hebt al hartstikke veel gezien joh. En dat van die koala's.... maak je me een beetje jaloers mee. Ze zien er zo schattig uit! En ook super dat je op plekken komt waar je dolfijnen en walvissen kunt spotten. Die andere beestjes klinken wat minder gezellig...
Ik hoop dat je veel leuke mensen ontmoet en mooie dingen beleeft! Ik kijk uit naar je volgende verslag.
groetjes, Wilma (mediatheek) -
13 Februari 2012 - 21:45
Moeder Van Liza:
Wauw meid, wat fantastisch allemaal. Wat je meemaakt (ja, zelfs al die rare beesten), maar ook hoe je er over schrijftJ e beschrijft het zo beeldend dat ik het bijna voor me zie, alsof ik zo naast je loop en meekijk.
Vliegtuigen die te vroeg vertrekken vind ik niet zo'n goede uitvinding, gelukkig dat dat goed afliep.
Verder lijken ze me iets strenger geworden vergeleken met toen Maaike die kant op ging, voor haar was alleen een papier met onze toestemming voldoende als ik me goed herinner, maar blijkbaar is zelfs Nieuw-Zeeland iets minder relaxt geworden wat dat betreft. Fijn dat je ondanks dat van die behulpzame 'voogden' op de kop weet te tikken.
Nou, een reactie mag niet zo lang zijn als het blog zelf natuurlijk, maar superleuk om zo uitgebreid van je te horen. Maakt nieuwsgierig naar de volgende etappes.
Veel plezier nog!
xxx -
13 Februari 2012 - 21:58
Menno:
Fijn, meer! -
14 Februari 2012 - 12:31
Vader Van Liza:
Ha die Lies! Leuke blog joh. Wat heb je al veel gezien en meegemaakt in die paar dagen Nieuw-Zeeland. Zoals je het beschrijft lijkt het me heel apart, een beetje een retrosfeer, geen grote steden met veel verkeer. Als de kanoclub dit leest zullen ze wel jaloers zijn, vooral Matthijs!
Het ga je goed, geniet ervan.
-
14 Februari 2012 - 16:27
Merel:
Heeee ! Ik zit me op het moment dood te vervelen in hoogst waarschijnlijk mijn laatste wiskundeles voorde rest van mijn leven. Je blog was dan ook een leuke afleiding die mijn wiskundeleraar geloof ik iets minder leuk vindt...
Mooi dat je nog leeft en dat alles goed en leuk is :-)
Ik heb je kaart ontvangen! We vonden hem allemaal geniaal! :-) En ik heb een cadeautje voor je verjaardag gekocht, maar daarna bedacht ik me dat je er helemaal niet zou zijn met je verjaardag (je bent er toch niet met je verjaardag?).
Je krijgt de groeten van mn ouders en we missen je hier allemaal verschrikkelijk en ik heb je de donderdagavond voor je weg ging nog een sms gestuurd, maar ik geloof niet dat die ooit aan is gekomen, dus bij deze alsnog: heeeeeeeel veel plezier en een goede reis en kom veilig terug :-)
Xxxx Merel -
14 Februari 2012 - 23:33
Clown:
hoi hallo goeiendag dus het kaarsje iedere dag dat ik voor jou opsteek dat help echt ,
ik blijf kracht voor je vragen voor een tit top vakantie een dikke hollandse smakkerd cobien -
15 Februari 2012 - 12:56
Moeder Van Liza:
Ha Lies, wat een schattige foto's! Zo dichtbij, wat gaaf. Wat leuk dat het je is gelukt om die er op te zetten. Van dichtbij zijn ze helemaal fantastisch. Goed dat je die knoop hebt doorgehakt :)
xxx
-
16 Februari 2012 - 07:42
Maria:
Hallo Liza,
Leuk om nu ook de foto's bij het verhaal te hebben - je zag het al voor je door de levendige manier waarop je alles beschrijft, maar nu helemaal. Heel leuk om op deze manier met je mee te reizen.
Veel plezier nog!
Maria, Alexander & Otto -
16 Februari 2012 - 20:52
Marina (van Kievit):
Hoi Liza! Leuk dat je tijd hebt om van die lange verslagen te schrijven. Je hebt echt een superreis! Geniet van alles, schrijf, film, fotografeer en onthoud het allemaal. Dat is zo leuk! En wees voorzichtig met al die buitenlandse beestjes.
Ik vond het ook leuk dat de Matrjoshka is meegegaan :). En ik had toch gelijk... zie je wel... je moet vaak volwassenen mee hebben voor de begeleiding. En ze kunnen allemaal zeggen dat je op een groot meisje van 20-24 lijkt, maar je bent toch maar 17.
En je kan trouwens ook je mobiel als een wekker gebruiken. Deze keer is alles goed gegaan, maar het is beter om twee wekkers te zetten dan een vliegtuig te missen.
Veel plezier verder.
Marina -
17 Februari 2012 - 16:59
Maaike:
Hee Lies, wat een leuke verhalen weer! Er komen bij mij een hoop herinneringen terug bij het lezen van je blog. Cool dat je hebt gekayakt in Abel Tasman, het is inderdaad ZOO mooi daar en ik kan me voorstellen dat je het zo allemaal goed hebt kunnen bewonderen:) Ook echt cool dat je goud hebt gevonden, haha. Lijkt me wel lastig dat het soms zo'n gedoe is met je leeftijd, maar daar ben je gelukkig binnenkort vanaf :)
Nog heeel veel plezier op het Zuidereiland (MOOI is het he? :D) en tot de volgende blog!
xxx -
19 Februari 2012 - 09:55
Janet:
Wat een verhalen, ik heb alles net gelezen, ziet er goed uit! Als je niet weet wat te doen na deze mooie reis, kan je altijd nog schrijfster worden..;)
Veel plezier nog! -
19 Februari 2012 - 15:43
Anne:
Hoi, sorry dat het zo lang duurde voordat ik een berichtje opstuur (ik heb excuses), maarja. :) Het klinkt echt allemaal fantastisch, hoewel ik echt kriebels krijg bij de gedachte aan die insecten. Veel succes, en ik zal m'n best doen bij je volgende blog sneller te antwoorden. :)
Anne -
19 Februari 2012 - 18:07
Arno:
Ha Liza! Mark, Linda en ik zijn gezellig op GM23 om eerst heerlijk te eteb en daarna met zijn allen op de bank (!) naar Koot en Bie te kijken. En ik moet nog wat aan James doen, dus kwam ik (bijna) vanzelf langs je blog. Wat een WereldReis! Gaaf hoor en die koala vind ik heel aaibaar. Misschien zou iemdand een keer een knuffelbeest kunnen ontwerpen dat lijkt op een koala..
Veel plezier en weinig enge rupszuigers! Arno -
20 Februari 2012 - 20:15
Juliette:
Hoi!
De vorige reactie was nog niet door gekomen door mijn laptop die half uitviel. Dus nu keek ik weer even op je blog en ik zag meteen de foto's awww wat schattig!! Echt super lief! Ik hoop dat je niet meer te veel ruuzies gaat krijgen met vieze beestjes. Ik luister nu weer eens naar Basia Bulat die we in paradiso hebben gezien vind het wel goede reis muziek eigenlijk. Uhm annyway nog heel veel plezier! take care! :) xXx -
20 Februari 2012 - 23:31
Martin:
Hoi Liza leuk verslag goed geschreven fijn dat je het naar je zin hebt daar geniet er van (en mooie Koala foto's!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
