Regendruppels en pechvogels
Door: Liza
Blijf op de hoogte en volg Liza
26 April 2012 | Costa Rica, La Virgen
Hola!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, zou ik zeggen: lees de titel en je weet een hele hoop. De regendruppels verwijzen naar mijn huidige locatie, de pechvogel verwijst naar mij. Voor iedereen die mijn blog heeft gelezen en dacht: goh, wat gaat dat eigenlijk goed, ze had toch altijd zo´n pech? Nou, m´n pech is terug! Wees maar niet bang, er is niet ernstigs, maar het was wel even balen en schrikken.
Want was is er dan gebeurd? Om jullie nog even langer in spanning te houden zal ik bij het begin beginnen;) Ik liet jullie achter in Turrialba, waar ik nog steeds Spaans aan het leren was. Ik had ondertussen wel het meeste gezien wat hier in de buurt was, dus bracht de tijd door met lekker zwemmen en naar de stad gaan, weer een bezoekje aan de waterval (dit keer aan de top gezwommen, niet te dicht bij de rand:)), en ging ik een keer naar de botanische tuin (want die had ik nog niet gezien).
In mijn laatste week had ik wel zin om weer wat avontuurlijker bezig te zijn, dus zou ik gaan paardrijden, maar eerst stond mountainbiken op het programma. Dat gingen we doen vanaf vulkaan Turrialba (die je nog niet tot de top op mocht, maar wel hoog genoeg om ervanaf te mountainbiken). Nu moet je weten dat het regenseizoen hier is aangebroken, dus nu was het hier smiddags al nat, maar nu is het smiddags echt zeiknat. Dus in regen en onweer gingen wij de vulkaan af. In het begin op een gewone weg ging het wel, maar later kwamen er rotspaadjes bij kijken. Wie denkt dat ik+mountainbike+rotspad+bergafwaarts+regen geen goede combinatie is heeft gelijk. Voor ik het wist ging ik onderuit, en kwam ik behoorlijk hard neer. Gelukkig droeg ik een helm, maar verder was ik gewoon in korte broek en tshirtje, en vooral mn linkerarm deed verdomd veel zeer. Nu reed de eigenaresse van de taalschool met haar man in een auto met ons mee, en werd ik in die auto geholpen, en na een korte opwarmstop thuis door haar man naar het ziekenhuis gebracht. Het voordeel van door een local naar het ziekenhuis gebracht te worden is dat die precies weet welk ziekenhuis goed is en welke niet (dat is hier wel belangrijk). Dus werd ik goed geholpen, wel in het spaans, en hij was ervandoor, dus ik had geen tolk meer. Ik had nog wel even lol om hoe ze keken of ik geen breuk had: in Nederland doen ze dat met een rontgenfoto, hier doen ze dat met een echoscopie, jep dat ding dat ze ook gebruiken als je zwanger bent, inclusief de blauwe gel die je altijd in films ziet:) Heb ik dat ook alvast een keertje meegemaakt;) Nadat was gebleken dat ik geen breuk, scheurtje wat dan ook had (voor zover ik begreep was het alleen gekneusd), en ik ook geen hersenschudding had opgelopen, mocht ik met een tas medicijnen weer naar huis. Daar begon ik direct het beste medicijn te gebruiken: slaap. De totale oogst van dit avontuur was:
-1 gekeneusde arm
-2 hele geschaafde knieen
- knallende koppijn
- en een geweldige verzameling aan blauwe plekken en schaafwonden
Laten we zeggen dat het een rustig weekje werd, waarin ik met mn arm in een geimproviseerde mitella heb gelopen, de uitvinder van de paracetamol heel erg dankbaar ben geweest, en veel om hulp heb gevraagd. Ondertussen is mn arm goed opweg de oude te worden, is mn hoofd weer normaal en zijn mn wonden bijna mooie littekens, dus ben ik weer bijna zo goed als nieuw:) Zoals ik al zei, niets ernstigs, maar een mooi verhaal is het wel;)
Goed, wat heb ik verder nog gedaan? Nou hierdoor niet zo heel veel (paardrijden zat er niet in:(). In mijn laatste weekje mijn Spaans afgerond (het is nog steeds niet super, maar in ieder geval veel beter dan toen ik begon:)), regelmatig dingen ingeslagen (ik ging immers naar de middle of nowhere) en van iedereen op school en van mijn gastgezin afscheid genomen, en toen was het tijd om verder te gaan. Ook al was Turrialba prima, ik vond het ook wel weer fijn om door te gaan: ik had het er ondertussen wel gezien. Eerst nam ik de bus die mij naar San José bracht, en na een nachtje daar te zijn gebleven en wat te hebben rondgekeken nam ik de volgende dag de bus naar Puerto Viejo de Sarapiqui (niet te verwarren met Puerto Viejo de Talamanca), en van daar een bus richting La Virgen, die mij naar mijn vrijwilligerswerk bracht. Dat bevind zich letterlijk in de middle of nowhere (al valt het eigenlijk nog wel mee, want het dorpje La Virgen is redelijk dichtbij, en Puerto Viejo de Sarapiqui, wat een redelijke groote heeft, zit op 25 minutjes met de bus). Het heet hier Tirimbina (voor de googlers onder jullie), een instelling die zich richt op onderzoek en voorlichting. Dat heeft als gevolg dat je hier hele verschillende mensen tegenkomt: toeristen, scholieren en studenten op een excursie, onderzoekers, buitenlandse studenten die een onderzoek doen, en vrijwilligers, waar ik bij hoor. Ik slaap net buiten het "echte" regenwoud, waar ook de receptie, het restautrant, ed is, in een gebied met kamers voor vrijwilligers en er zijn ook veel studenten die onderzoeken doen. Ik heb een privekamer, en verder zijn er toiletten, douches, wasmachines en een keuken/eetkamer, allemaal bij elkaar (het is allemaal overdekt, maar wel buiten, op de kamers na, die zijn gewoon dicht). Beetje lastig te beschrijven, maar wel gezellig:) Het werk is sochtends, en dan na een lunchpauze nog wat smiddags. Ik ben hier nu een paar dagen, en heb nog niet zo veel gewerkt (want ik hoefde de eerste dag ook niet te werken, en had vandaag een dagje vrij vanwege een personeels uitje) dus kan daar nog niet heel veel over vertellen. Tot nu toe lijkt het erop dat het per dag/week afhangt met welk project ik meewerk, en ben nu bezig geweest met zakken met larven verschonen (poep eruit gooien en nieuwe bladeren erin stoppen zodat die beesten zich kunnen vol eten), en gps punten nemen van vallen voor dieren, omdat het niet meer duidelijk was waar deze zich precies bevonden. Maar het kan allemaal nog anders worden, want alls is hier Ticostyle (tico = costaricaan), zoals dat heet. Met andere woorden: lekker vaag:))., Maar tot nu toe vermaak ik me prima. Verder is hier van alles te doen voor touristen, en mag je daar als vrijwilliger ook aan deelnemen, en heb ik daar meteen gebruik van gemaakt door op een chocoladetour te gaan (ja, dat is nu de derde chocolade activiteit deze reis, eentje per maand dus:)).
En dan heb ik natuurlijk hier de nodige dieren gezien. Jawel, ook al ben ik hier pas een paar dagen, de lijst is behoorlijk gegroeit. Namelijk: rode kikkers (blue jeans frog), brulapen (gezien vanuit de verte, en vooral gehoord), verschillende leguaanachtigen, waaronder een klassieke grote, en een hele verzameling aan gekko´s (ook al bij mn gastgezin, maar hier ook), twee slangen (niet al te gevaarlijk geloof ik), de vaste verzameling vogels, waaronder orependula´s, die ook overal bij mn taalschool te vinden waren, een vleermuis, nodige rupsen en vlinders dus, een gigantische wandelendetak of wat het ook was, die in een sneltreinvaart over mn reisverslag kwam banjeren, de bekende kevers/muggen/mieren enz die zich een weg mijn kamer inzoeken (maar goed dat ik een klamboe heb), en een heuse bulletant, een mier, die in ieder geval de grootste is van Amerika, en naar mijn weten ook de grootste van de wereld, en zijn naam dankt aan dat zijn beet net zo voelt als waneer je geraakt wordt door een kogel (het zou de meest pijnlijke insectenbeet ter wereld moeten zijn, ik neem dat maar aan in plaats van het zelf uit te proberen). Verder ben ik gister op een nachtelijke wandeling in het bos geweest (niet alleen hoor, samen met iemand anders), en kan ik aan dit rijtje een groote verzameling kikkers toevoegen, waaronder de redeyedfrog, dé kikker van Costa Rica, die met rode ogen en rode tenen, heb ik heuse kaaimannen gezien (nu zijn dit kleine krokodilachtigen, maar toch korkodillen!), kwamen we een miereneter tegen, en heb ik een luiaard gezien, met kleintje dit keer (en ze hingen zo dat we ze goed konden zien). Alles bij elkaar geen slechte verzameling toch?
Zoals ik al zei bevind het regenwoud waar onderzoek wordt gedaan zich ergens anders dan waar ik slaap. Het wordt van elkaar gescheiden door een rivier. Dus hoe kom je aan de overkant? Jup, met een brug. Als je dacht dat ie brug in Turrialba al eng was, dan heb je deze nog niet gezien. 265 meter lang, bestaande uit alleen metalen platen, alhoewel het meer een raster is dan een plaat, dus veel gaten, een een leuning van kabels, gaat hij door het bos, maar met als hoogtepunt over een snelstromende rivier. Natuurlijk schommeld die als een gek als je erover heen loopt (leun een beetje te veel naar een kant en hij helt wat over), kan je perfect de rivier zien, en is mn voet al een ker van de plaat afgeschoten (al kan je er niet tussen vallen, maar toch), en is dit natuurlijk de enige toegangsweg tot het regenwoud, dus je begrijpt wat een pret ik iedere dag weer heb. Nouja, alles went zeggen ze.
Goed, ik denk dat jullie nu wel een beetje een beeld hebben van hoe het hier is en wat ik heb gedaan, tijd voor de wetenswaardigheden:
- Je kan hier een boel kopen voor 1000 colones (1,5 euro). Bijvoorbeeld:
3 kilo mango´s (al kwam ik zelfs een keer 4 kilo voor 1000 tegen), of 3 ananassen, 3 kilo meloenen, enz.
Een tweedehands shirtje of broek.
Een taxiritje van het centrum van Turrialba naar school (alleen als je naast 1000 colones alleen maar iets heel groots hebt waar ze niet van terug hebben, want eigenlijk is het iets meer;)).
Het beste vruchtendrankje ooit geproeft: een vers gemaakte smoothie, van echt fruit (dus geen raar namaakspul). Superkoud, en superlekker (mn favouriet is mango-fresa-piña, ofterwijl: mango-aardbei-ananas).
Kortom: met 1000 colones kom je hier een eind:)
- De alarmen hebben hier een beetjke een identiteitscrisis. Het is namelijk een mix van Nederlandse sirenes, Amerikaanse sirenes, brandalarm, en nog een hele hoop die ik niet kan plaatsen, en die na elkaar volgen. Dus je hoort eerst een alarm, dan een ander erachteraan, dan de volgende, enz. Vrij apart (ik heb trouwens ook geen idee waar die alarmen precies voor zijn, omdat het zo vaag is;)).
- Was ik vorige keer nog vergeten, maar ik had nog wat extra informatie over het raften om mijn kanovrienden extra jaloers te maken. De rivier waar ik op voer heet pecuare, en staat in de top 5 van raftingrivieren in de wereld, en had meerdere klasse 4 stroomversnellingen. Niet slecht dus:)
Niet zoveel wetenswaardigheden dit keer, ik bedenk ze altijd als ik mn blog eenmaal geschreven heb:) Msar alles bij elkaar is het best wel weer een aardig verhaal geworden, al is het niet zo lang als vorige keer (al hebben aan de reacties gezien in ieder geval 10 mensen zich daar doorheen geslagen:)). En omdat foto{s nou eenmaal meer zeggen dan 1000 worden (wat een clicheuitdrukking eigenlijk;)), heb ik wat foto{s geupload, ook bij mijn vorige reisverslag (dus kijk daar ook:)). Goed, dat was t wel weer voor nu, tot de volgende keer!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, zou ik zeggen: lees de titel en je weet een hele hoop. De regendruppels verwijzen naar mijn huidige locatie, de pechvogel verwijst naar mij. Voor iedereen die mijn blog heeft gelezen en dacht: goh, wat gaat dat eigenlijk goed, ze had toch altijd zo´n pech? Nou, m´n pech is terug! Wees maar niet bang, er is niet ernstigs, maar het was wel even balen en schrikken.
Want was is er dan gebeurd? Om jullie nog even langer in spanning te houden zal ik bij het begin beginnen;) Ik liet jullie achter in Turrialba, waar ik nog steeds Spaans aan het leren was. Ik had ondertussen wel het meeste gezien wat hier in de buurt was, dus bracht de tijd door met lekker zwemmen en naar de stad gaan, weer een bezoekje aan de waterval (dit keer aan de top gezwommen, niet te dicht bij de rand:)), en ging ik een keer naar de botanische tuin (want die had ik nog niet gezien).
In mijn laatste week had ik wel zin om weer wat avontuurlijker bezig te zijn, dus zou ik gaan paardrijden, maar eerst stond mountainbiken op het programma. Dat gingen we doen vanaf vulkaan Turrialba (die je nog niet tot de top op mocht, maar wel hoog genoeg om ervanaf te mountainbiken). Nu moet je weten dat het regenseizoen hier is aangebroken, dus nu was het hier smiddags al nat, maar nu is het smiddags echt zeiknat. Dus in regen en onweer gingen wij de vulkaan af. In het begin op een gewone weg ging het wel, maar later kwamen er rotspaadjes bij kijken. Wie denkt dat ik+mountainbike+rotspad+bergafwaarts+regen geen goede combinatie is heeft gelijk. Voor ik het wist ging ik onderuit, en kwam ik behoorlijk hard neer. Gelukkig droeg ik een helm, maar verder was ik gewoon in korte broek en tshirtje, en vooral mn linkerarm deed verdomd veel zeer. Nu reed de eigenaresse van de taalschool met haar man in een auto met ons mee, en werd ik in die auto geholpen, en na een korte opwarmstop thuis door haar man naar het ziekenhuis gebracht. Het voordeel van door een local naar het ziekenhuis gebracht te worden is dat die precies weet welk ziekenhuis goed is en welke niet (dat is hier wel belangrijk). Dus werd ik goed geholpen, wel in het spaans, en hij was ervandoor, dus ik had geen tolk meer. Ik had nog wel even lol om hoe ze keken of ik geen breuk had: in Nederland doen ze dat met een rontgenfoto, hier doen ze dat met een echoscopie, jep dat ding dat ze ook gebruiken als je zwanger bent, inclusief de blauwe gel die je altijd in films ziet:) Heb ik dat ook alvast een keertje meegemaakt;) Nadat was gebleken dat ik geen breuk, scheurtje wat dan ook had (voor zover ik begreep was het alleen gekneusd), en ik ook geen hersenschudding had opgelopen, mocht ik met een tas medicijnen weer naar huis. Daar begon ik direct het beste medicijn te gebruiken: slaap. De totale oogst van dit avontuur was:
-1 gekeneusde arm
-2 hele geschaafde knieen
- knallende koppijn
- en een geweldige verzameling aan blauwe plekken en schaafwonden
Laten we zeggen dat het een rustig weekje werd, waarin ik met mn arm in een geimproviseerde mitella heb gelopen, de uitvinder van de paracetamol heel erg dankbaar ben geweest, en veel om hulp heb gevraagd. Ondertussen is mn arm goed opweg de oude te worden, is mn hoofd weer normaal en zijn mn wonden bijna mooie littekens, dus ben ik weer bijna zo goed als nieuw:) Zoals ik al zei, niets ernstigs, maar een mooi verhaal is het wel;)
Goed, wat heb ik verder nog gedaan? Nou hierdoor niet zo heel veel (paardrijden zat er niet in:(). In mijn laatste weekje mijn Spaans afgerond (het is nog steeds niet super, maar in ieder geval veel beter dan toen ik begon:)), regelmatig dingen ingeslagen (ik ging immers naar de middle of nowhere) en van iedereen op school en van mijn gastgezin afscheid genomen, en toen was het tijd om verder te gaan. Ook al was Turrialba prima, ik vond het ook wel weer fijn om door te gaan: ik had het er ondertussen wel gezien. Eerst nam ik de bus die mij naar San José bracht, en na een nachtje daar te zijn gebleven en wat te hebben rondgekeken nam ik de volgende dag de bus naar Puerto Viejo de Sarapiqui (niet te verwarren met Puerto Viejo de Talamanca), en van daar een bus richting La Virgen, die mij naar mijn vrijwilligerswerk bracht. Dat bevind zich letterlijk in de middle of nowhere (al valt het eigenlijk nog wel mee, want het dorpje La Virgen is redelijk dichtbij, en Puerto Viejo de Sarapiqui, wat een redelijke groote heeft, zit op 25 minutjes met de bus). Het heet hier Tirimbina (voor de googlers onder jullie), een instelling die zich richt op onderzoek en voorlichting. Dat heeft als gevolg dat je hier hele verschillende mensen tegenkomt: toeristen, scholieren en studenten op een excursie, onderzoekers, buitenlandse studenten die een onderzoek doen, en vrijwilligers, waar ik bij hoor. Ik slaap net buiten het "echte" regenwoud, waar ook de receptie, het restautrant, ed is, in een gebied met kamers voor vrijwilligers en er zijn ook veel studenten die onderzoeken doen. Ik heb een privekamer, en verder zijn er toiletten, douches, wasmachines en een keuken/eetkamer, allemaal bij elkaar (het is allemaal overdekt, maar wel buiten, op de kamers na, die zijn gewoon dicht). Beetje lastig te beschrijven, maar wel gezellig:) Het werk is sochtends, en dan na een lunchpauze nog wat smiddags. Ik ben hier nu een paar dagen, en heb nog niet zo veel gewerkt (want ik hoefde de eerste dag ook niet te werken, en had vandaag een dagje vrij vanwege een personeels uitje) dus kan daar nog niet heel veel over vertellen. Tot nu toe lijkt het erop dat het per dag/week afhangt met welk project ik meewerk, en ben nu bezig geweest met zakken met larven verschonen (poep eruit gooien en nieuwe bladeren erin stoppen zodat die beesten zich kunnen vol eten), en gps punten nemen van vallen voor dieren, omdat het niet meer duidelijk was waar deze zich precies bevonden. Maar het kan allemaal nog anders worden, want alls is hier Ticostyle (tico = costaricaan), zoals dat heet. Met andere woorden: lekker vaag:))., Maar tot nu toe vermaak ik me prima. Verder is hier van alles te doen voor touristen, en mag je daar als vrijwilliger ook aan deelnemen, en heb ik daar meteen gebruik van gemaakt door op een chocoladetour te gaan (ja, dat is nu de derde chocolade activiteit deze reis, eentje per maand dus:)).
En dan heb ik natuurlijk hier de nodige dieren gezien. Jawel, ook al ben ik hier pas een paar dagen, de lijst is behoorlijk gegroeit. Namelijk: rode kikkers (blue jeans frog), brulapen (gezien vanuit de verte, en vooral gehoord), verschillende leguaanachtigen, waaronder een klassieke grote, en een hele verzameling aan gekko´s (ook al bij mn gastgezin, maar hier ook), twee slangen (niet al te gevaarlijk geloof ik), de vaste verzameling vogels, waaronder orependula´s, die ook overal bij mn taalschool te vinden waren, een vleermuis, nodige rupsen en vlinders dus, een gigantische wandelendetak of wat het ook was, die in een sneltreinvaart over mn reisverslag kwam banjeren, de bekende kevers/muggen/mieren enz die zich een weg mijn kamer inzoeken (maar goed dat ik een klamboe heb), en een heuse bulletant, een mier, die in ieder geval de grootste is van Amerika, en naar mijn weten ook de grootste van de wereld, en zijn naam dankt aan dat zijn beet net zo voelt als waneer je geraakt wordt door een kogel (het zou de meest pijnlijke insectenbeet ter wereld moeten zijn, ik neem dat maar aan in plaats van het zelf uit te proberen). Verder ben ik gister op een nachtelijke wandeling in het bos geweest (niet alleen hoor, samen met iemand anders), en kan ik aan dit rijtje een groote verzameling kikkers toevoegen, waaronder de redeyedfrog, dé kikker van Costa Rica, die met rode ogen en rode tenen, heb ik heuse kaaimannen gezien (nu zijn dit kleine krokodilachtigen, maar toch korkodillen!), kwamen we een miereneter tegen, en heb ik een luiaard gezien, met kleintje dit keer (en ze hingen zo dat we ze goed konden zien). Alles bij elkaar geen slechte verzameling toch?
Zoals ik al zei bevind het regenwoud waar onderzoek wordt gedaan zich ergens anders dan waar ik slaap. Het wordt van elkaar gescheiden door een rivier. Dus hoe kom je aan de overkant? Jup, met een brug. Als je dacht dat ie brug in Turrialba al eng was, dan heb je deze nog niet gezien. 265 meter lang, bestaande uit alleen metalen platen, alhoewel het meer een raster is dan een plaat, dus veel gaten, een een leuning van kabels, gaat hij door het bos, maar met als hoogtepunt over een snelstromende rivier. Natuurlijk schommeld die als een gek als je erover heen loopt (leun een beetje te veel naar een kant en hij helt wat over), kan je perfect de rivier zien, en is mn voet al een ker van de plaat afgeschoten (al kan je er niet tussen vallen, maar toch), en is dit natuurlijk de enige toegangsweg tot het regenwoud, dus je begrijpt wat een pret ik iedere dag weer heb. Nouja, alles went zeggen ze.
Goed, ik denk dat jullie nu wel een beetje een beeld hebben van hoe het hier is en wat ik heb gedaan, tijd voor de wetenswaardigheden:
- Je kan hier een boel kopen voor 1000 colones (1,5 euro). Bijvoorbeeld:
3 kilo mango´s (al kwam ik zelfs een keer 4 kilo voor 1000 tegen), of 3 ananassen, 3 kilo meloenen, enz.
Een tweedehands shirtje of broek.
Een taxiritje van het centrum van Turrialba naar school (alleen als je naast 1000 colones alleen maar iets heel groots hebt waar ze niet van terug hebben, want eigenlijk is het iets meer;)).
Het beste vruchtendrankje ooit geproeft: een vers gemaakte smoothie, van echt fruit (dus geen raar namaakspul). Superkoud, en superlekker (mn favouriet is mango-fresa-piña, ofterwijl: mango-aardbei-ananas).
Kortom: met 1000 colones kom je hier een eind:)
- De alarmen hebben hier een beetjke een identiteitscrisis. Het is namelijk een mix van Nederlandse sirenes, Amerikaanse sirenes, brandalarm, en nog een hele hoop die ik niet kan plaatsen, en die na elkaar volgen. Dus je hoort eerst een alarm, dan een ander erachteraan, dan de volgende, enz. Vrij apart (ik heb trouwens ook geen idee waar die alarmen precies voor zijn, omdat het zo vaag is;)).
- Was ik vorige keer nog vergeten, maar ik had nog wat extra informatie over het raften om mijn kanovrienden extra jaloers te maken. De rivier waar ik op voer heet pecuare, en staat in de top 5 van raftingrivieren in de wereld, en had meerdere klasse 4 stroomversnellingen. Niet slecht dus:)
Niet zoveel wetenswaardigheden dit keer, ik bedenk ze altijd als ik mn blog eenmaal geschreven heb:) Msar alles bij elkaar is het best wel weer een aardig verhaal geworden, al is het niet zo lang als vorige keer (al hebben aan de reacties gezien in ieder geval 10 mensen zich daar doorheen geslagen:)). En omdat foto{s nou eenmaal meer zeggen dan 1000 worden (wat een clicheuitdrukking eigenlijk;)), heb ik wat foto{s geupload, ook bij mijn vorige reisverslag (dus kijk daar ook:)). Goed, dat was t wel weer voor nu, tot de volgende keer!
-
27 April 2012 - 06:48
Maf:
Luiaards, omg. Awesome! De mieren & slangen lijken me dan iets minder... Het ziet er wel supermooi uit daar. (: Veel plezier met je vrijwilligers... eh, werk? ^^ -
27 April 2012 - 07:47
Hélène Van Schaik:
Hoi Liza,
Hartstikke leuk om je reisverslag te lezen, kind wat maak je veel mee en hoewel ik zo'n bedenkingen had, ben ik nu wel een beetje jaloers...
Prachtig allemaal en je beschrijft het ook allemaal zo goed en je slaat je er goed doorheen!
Nog een heleboel plezier de komende weken, doe geen gekke dingen en geniet en kom gezond weer thuis,
Groetjes van
Hélène
-
27 April 2012 - 12:55
Moeder Van Liza:
Ha Liza,
Wat is dat altijd genieten van die verslagen die je schrijft. Boffen voor ons dat je er zo lekker de tijd voor neemt. Goed om te horen dat je inmiddels begint te herstellen, dat waren indrukwekkende verwondingen.
Ook erg leuk om foto’s te zien. Die kikkers ken ik echt alleen maar van die mooie kalenderplaatjes, moeilijk voor te stellen dat jij daar zo met je neus bovenop staat. Bijzonder.
De kaaimannen zijn gelukkig minder goed te zien, griezelig idee zo ’s nachts, maar wel gaaf.
Leuk dat je weer bent verkast, het avontuur gaat maar door. Nog even en je loopt met losse handen die brug over denk ik :)
Veel plezier in het Costa Ricaanse regenwoud, daar is gelukkig niets vaags aan :)
xxx
-
27 April 2012 - 14:37
Marina Van Kievit:
Hoi Liza,
Leuk he, al die beesten. Probeer maar een beetje voorzichtig te doen. Een keer per reis naar het ziekenhuis is al genoeg. Ik ben heel blij voor je dat je zo veel nieuwe dingen kan zien en ervaren. Veel plezier nog met je werk en je reis. -
27 April 2012 - 21:57
Maaike:
OMG die bulletant ziet er echt HEEL eng uit, brrrr! En die kaaimannen lijkt me ook super eng! Maar ook wel vet;)
Echt supergaaf joh zo in die jungle, volgens mij ga je het daar hartstikke leuk hebben! en ik zie echt voor me dat je over een tijdje fluitend over die brug loopt haha :) xx -
27 April 2012 - 22:01
Maaike:
Hee ik zie net de foto's bij je vorige verslag, wow die van het cannyoning (ofzoiets) zijn echt supervet! Je lijkt wel een actieheld haha:) -
28 April 2012 - 11:04
Vader Van Liza:
Ha die Lies,
Wat een prachtige blog weer en je kunt het zo beeldend beschrijven! Ik vind je echt iemand voor een column in de krant!
Je zit daar echt in een andere wereld, die ken ik alleen van documentaires enzo. En wat het vage tico-gebeuren betreft, volgens mij heb je daar in Griekenland ook de nodige ervaring mee opgedaan, toch?
Liefs,
pappa
-
28 April 2012 - 15:49
Joost:
Hoi Liza,
wat een beestachtig verhaal vandaag,
Die mier ziet er best wel angstaanjagend en die krokodillen sla ik het liefst ook wel over, maar het klinkt tegelijkertijd echt supercool. Kan je een beetje slapen van al die junglegeluiden???
Nog veel plezier met je werk,
Joost -
29 April 2012 - 09:55
Ineke:
Cool!!! Ziet er allemaal zo gaaf uit:) Ik wist niet dat je die kikkers zomaar vast kon houden, dacht dat ze wel giftig zouden zijn ofzo... Verder doe je echt te gave dingen, ik weet al wat mijn volgende vakantiebestemming wordt;) En pech hoort er natuurlijk ook bij, iig heb je weer geleerd dat je niet in de stromende regen van een vulkaan afmoet:p
Heel veel plezier nog!
-xxx- Ineke -
29 April 2012 - 16:47
Sjouk:
Ik sla me er elke keer weer vol plezier door heen hoor! Als je eens wist hoe jaloers ik was (ja en ook als kanovriend)... :) Echt super gaaf om te lezen!
Hoop dat je heel terug komt!
xxx -
29 April 2012 - 17:55
Martin:
Hoi Liza wat een pech van die val een spoedig herstel gewenst!
Mooi met die dieren daar joh en goed dat je op deze manier je Spaans hebt kunnen verbeteren. Mooie avonturen daar (beetje jaloers hier) geniet er van ! En geniet van je tijdelijke rijkdom als Europeaan kun je blijkbaar daar nog eens een deur intrappen -met 1.5 euro :) Goed verslag.
-
01 Mei 2012 - 22:22
Juliette:
Hej.
Huh liza wacht even je zij dat je voor je werk iets met larven in een zak doen deed?? Wat moet ik me daar bij voorstellen?? xD
Laten we s skypen ja lijkt me leuk!
Luiaards zoo cool!
xXx -
03 Mei 2012 - 19:44
Marian Van Kievit:
hi Liza,
Heel indrukwekkend weer je avonturen... ontzettend leuk hoe je schrijft...ik wens je nog heel veel plezier bij alles wat komen gaat!
Groetjes, Marian -
14 Mei 2012 - 09:06
Anne:
Ik vergeet de laatste tijd de hele tijd je blog te controleren. :( Maar wow, het klinkt allemaal echt heel avontuurlijk. Vooral heel anders dan in Nederland als ik het zo lees (vooral de bruggen en de insecten), maar ik krijg wel gelijk trek in fruit als ik dit lees. :)
Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
