Een nieuw leven(sjaar)

¡Hola!
Buenos dias, mes amigos! Hoy, yo soy en Turrialba, esta cerca de San Jose, y el vulcan Turrialba. Ayer fue mi compleaños! Ahora yo tengo dieciocho años:)

Oke, dat was dus Spaans. Weet niet of er veel van klopt, maar volgensmij begrijpen jullie wel wat ik bedoel (zo niet, ga naar google translate, daar is het voor:)). Zoals jullie zien, kan ik al meer dan alleen hallo zeggen:). Maar waar komt die Spaans kennis dan ineens vandaan? Wat heb ik uitgespookt na mijn laatste blog? Nou, sit back en relax, dan zal ik dat eens precies vertellen.

De dag na mijn laatste update vertrok ik, zoals gepland, met de bus naar Turrialba. Daar kwam ik zonder problemen, maar wel enigszins ellendig van de warmte en de bochten op de bergwegen, aan. Ik werd daar opgehaald door mijn gastgezin moeder en haar kleinzoon. Mijn gezin bestaat namelijk uit een vader, moeder, 2 dochters, 1 zoon en 1 kleinzoon (van de oudste dochter). Nu wonen de 2 dochters niet thuis, dus is het een iets rustiger (en redelijk mannelijk) huishouden. Ik werd de eerste dag al direct meegenomen op bezoek bij oma, dus dat was leuk. Verder werden me de eerste dag al 3 dingen duidelijk over mijn gastgezin:
1 Ze zijn katholiek (nu is 85% van de bevolking dat hier en 15% is protestants, ja 100% is dus christelijk)
2 Ze zijn ongeloofelijke fan van voetbal
3 Ze spreken alleen maar Spaans
Nu zijn de eerste 2 punten niet echt mijn ding, maar weet ik er gelukkig nog wel iets vanaf. Van punt 3 kon ik dat niet zeggen, en dus was het maar goed dat ik de volgende dag begon met mijn lessen.

Nu ben ik het grootste deel van mijn tijd hier naar school gegaan, en dus zal ik niet elke dag beschrijven (want dat is een beetje saai). In plaats daarvan beschrijf ik een typische schooldag, en zal ik daarna verslag doen van wat ik verder nog heb uitgespookt (want dat is best wat viel me op:)).

Om half 7 (hoezo vakantie?) gaat de wekker, waar ik na hem veelvulgdig genegeerd te hebben toch maar naar luister:) Nadat ik eindelijk een beetje wakker ben kan ik genieten van een ontbijt dat voor me klaarstaat, dat altijd bestaat uit warm eten (of het nou een ei, rijst met bonen, pannenkoekjes, of tosti is), vers fruit (absolute favouriet: banaan en mango) en thee (jup, ik drink thee). Daarna ga ik de deur uit, ben ik weer verbaast hoe warm het al is, en begin ik mijn 20 minuten durende wandeling naar de bus. Ik woon namelijk buiten het dorp (of stad, het is hier best groot), en de bushalte is aan de andere kant van het dorp. Dus eerst moet ik mijn wijk door, naar de brug over rivier Turrialba. Die brug verdient wel wat uitleg. Hij bestaat uit een weg voor auto´s, met een brugframe of hoe je dat ook noemt eromheen. Normale brug dus. Maar aan de zijkanten van dat frame, buiten de brug dus, hangen de voetpaden, die bestaan uit van die metalen platen die ze neerleggen als er ergens werkzaamheden zijn. Die platen zijn niet erg dik, en sluiten niet erg goed aan. Nu heb ik geen hoogtevrees, maar ik denk dat iedereen wel even moet slikken als je over een snelstroomende rivier loopt op niet erg stabiele platen (met gaten), en er dan ook nog eens tegenliggers komen, terwijl dat niet helemaal past. Je kan wel begrijpen dat het even duurde voordat ik zomaar die brug over durfde te banjeren (nu doe ik dat zonder problemen, maar het koste even wat tijd). Na de brug is het heel makkelijk, ik hoef alleen maar rechtdoor, langs alle winkeltjes, het centrale park, de GIGANTISCHE, niet eens mooie, maar hele moderne, kerk, waaruit het ochtendgebed klinkt, en alle andere hectische straten, tot ik uiteindelijk bij de bus aankom. Deze brengt mij dan de berg op waar mijn school zit (je kan de berg ook oplopen, maar dat is een ruim half uur extra, dus dat vind ik een beetje te. Als ik dan eenmaal optijd erachter ben gekomen hoe de bus stopt (dat verschilt per keer, of het is een touw waar je aan moet trekken, net zo een als die wel eens op een wc hangt voor in geval van nood als bejaarden vallen, of het is een vage knop boven je hoofd, of het is een knop zoals wij ook hebben) stap ik uit bij mijn school en ben ik perfect op tijd voor mijn les van 8 uur. Dan heb ik er dus al een hele dag opzitten;)

De lessen duren 4 uur, met wel een pauze tussendoor. Ik heb les samen met een andere Nederlandse jongen (veel medestudenten zijn hier Nederlands, het is maar goed dat ik in een gastgezin zit). Ik heb buiten les, op een soort enorm balkon, met uitzicht op vulkaan Turrialba. Helaas ben ik deze vulkaan nog niet opgeweest, hij is gesloten omdat ie te actief is. Wees maar niet bang, er komt geen lava uitrollen, hij spuwt alleen de hele tijd as die je maar beter niet kan inademen (en waar je hier ook verder niets van merkt). Het wisselt een beetje wat ik na de les doe: soms ga ik nog even de stad in, soms gewoon naar huis (om huiswerk te maken) soms blijf ik op school van het uitzicht genieten, en soms doe ik iets anders (dat klinkt supervaag, uitleg volgt:)). Savonds heb ik dan avondeten bij mijn gezin (rijst, wat anders?), en ga ik braaf optijd naar bed, want de volgende dag gaat de wekker weer vroeg.

Oke, dat is dus de gemiddelde dag, maar wat heb ik op mijn middagen/in mijn weekeinden gedaan? Nou, best veel:)

Mijn eerste uitstapje was naar een waterval, waar ik aan de voet van heb gezwommen, en vervolgnes naar de top ben geklommen. De stenen waren daar verschrikkelijk glad, en daar moest je vooral niet verkeerd stappen, maar vet was het wel:) Nu kan ik natuurlijk niet bij snelstroomende rivieren in de buurt zitten zonder op eentje te varen, right? Dat dacht ik nou ook! En dus ging ik op een twee daagse trip, bestaande uit 1 dag raften, kamperen, en de volgende dag weer raften (en onderweg natuurlijk zwemmen en van rotsen afspringen). Ik had op de camping (die in de jungle was), mijn eigen tentje, op een houten platform. Ik heb heel goed gechekt op spinnen, slangen en schorpioenen (ik kon ze allemaal tegen komen), maar gelukkig was het ergste wat ik zag een gigantische sprinkhaan, die boven mijn hoofd, maar gelukkig aan de buitenkant van de tent, zat toen ik wakker werd. Dus dat kan ik nog aan. Het was een behoorlijk nat, en behoorlijk tof weekeind.

Nu was mijn lust voor avontuur nog niet op, want de volgende dag ging ik, samen met 1 ander meisje, canyoning&canopy doen. Dat houdt in dat ik van een waterval naar beneden klom, vervolgens aan een kabel door de jungle zoevde, toen weer een waterval afging, toen weer door de jungle, enz. Dat was super en heeft leuke foto´s opgeleverd. Want foto´s dat is een ander ding. Ik wilde hier heel braaf de foto´s gaan updaten, toen ik erachter kwam dat alles vanaf Wanaka (in Nieuw-Zeeland, ongeveer 4 bloggen terug) tot nu weg was. Dan hebben we het over zo´n 1300 foto´s. Dat was even minder. Gelukkig kreeg ik vanuit meerdere plekken van het thuisfront te horen dat er een grote kans is dat de foto´s te redden zijn als ik terugkom, en ben ik backups gaan maken van mn oude foto´s, en heb ik een nieuw kaartje voor nieuwe foto´s. Maar ik kan van Nieuw-Zeeland dus verder helaas geen foto´s meer plaatsen, op de foto´s na die andere van mij hebben gemaakt en gestuurd hebben. Ik had ook het plan mijn achtergrond van mijn blog te veranderen, maar ook dat moet wijken (hoewel ik deze ook wel gezellig vind, al ben ik niet meer in Nieuw-Zeeland). Het fotomateriaal is dus wat minder, maar gelukkig is er nog genoeg (en dat komt er vast binnenkort een keertje aan:)).

Ik heb ook wat rustigere activiteiten gedaan, zoals filmavonden (en zelfs een keertje muziekavond, met Latijns-Amerikaanse muziek), zwemmen, een kookklas en een chocolademaakdemonstratie (inclusief proeven natuurlijk:)). Zwemmen was overigens echt een uitkomst tijdens pasen, of beter gezegd, semana sante, de heilige week voor pasen, met als hoogte punt donderdag en vrijdag. Dat zijn hier officiële vrije dagen, en dan rijden er geen bussen, dus ik had geen les maar kon verder ook niets. Gelukkig vond ik een zwembad wat open was, en waar ik direct met wat (jonge) lokals heb gesocialisd en mn Spaans heb geoefend. Verder ben ik tijdens pasen niet naar de kerk geweest, maar heb ik wel bij een processie meegelopen, ben ik in een perongeluk terecht gekomen, en zat ik achter een vast met de bus, dus ik had mijn paasportie wel gehad.

Verder ben ik natuurlijk in Costa Rica o.a. voor de vulkanen, en nu ik vulkaan Turrialba niet kon bezoeken, moest ik maar naar een andere vulkaan toe. Dat werd vulkaan Irazu, die er niet uitziet als een typische vulkaa, maar wel een aantal kraters heeft, waarvan een met een zwavelmeer, en er is ook een gigantische hoeveelheid vulkanische as. Dus dat gaf een erg maanachtig, verlaten gevoel. De trip naar Irazu voerde me door Cartago, een stad met een mooie basiliek en een ruine, dus daar heb ik ook nog even rondgekeken. Ik heb nog meer oudheden opgedaan (mijn kcvdocenten kunnen trots zijn:)), want ik ben naar Guayabo national monument geweest. Dat is de enige archeologische site die voor het publiek open is, en het is tevens dus een nationaal monument. Het is niets vergeleken de oudheiden in Griekeland, maar met een aantal auquducten, wegen, funderingen voor huizen en graftombes was het niet slecht. Ik heb me in mijn vrije tijd hier dus wel vermaakt.

En dan was er natuurlijk nog een hele belangrijke gebeurtenis in de afgelopen 2 weken: mijn 18e verjaardag. Jawel, voor iedereen die nu nog durft te zeggen dat ik zo jong ben, ik ben volgens de wet hier en in Nederland officieel volwassen:) Dat zal een stuk schelen als ik nog een keer in een hostel in America wil slapen, een gletsjer op wil of in een kroeg een pizza wil eten. En natuurlijk heb ik mijn verjaardag ook gevierd. Ik moest gewoon naar school, maar werd in de pauze verrast door de eigenaresse van de taalschool (ook Nederlands) die, terwijl ze happy birthday in het Spaans zong, een taart naar mij toebracht (een chocoladetaart:)). Nu had ik zelf ook cake meegenomen om te trakteren, dus dat was niet verkeerd. Savonds zou ik een filmavond hebben met mensen van school, maar overdag was nog leeg, dus na een telefoongesprek met het thuisfront (wat superleuk was), ben ik naar het dorp gegaan, heb daar in het park genoten van een verjaardagsmango en ben toen mijn nieuwe jaar goed begonnen door te gaan zwemmen. Eenmaal thuis kreeg ik een lekker toetje achtig iets, wat eigenlijk ook wel als taart gold. Daarna ben ik naar de school gegaan voor de filmavond, waar ik verrast werd met een taart en een cadeautje, namelijk een tshirt met de tekst "pura vida" de Costaricaanse equivalent van het Nieuw-Zeelandse "sweet as" en "no worries", en de slogan hier. Ik had mijn cadeautje van thuis al gehad (waar dacht je dat al die mooie foto´s vandaan komen?) maar ik voelde me wel nog meer jarig door op mijn verjaardag een cadeautje te krijgen:) Als jullie trouwens goed geteld hebben kom je erachter dat de teller van taarten op 4 stond, dus ik was echt wel jarig:) De filmavond was leuk, eindigde alleen een beetje met een domper, doordat iemand een schorpioen op zich had, en we daarop een grote zoekactie begonnen, die niet slaagde, maar tegen de tijd dat we klaar waren was het al zo laat daat de boel wel afgelopen was. Achja, je kan niet alles hebben (en verder was het een behoorlijk goede verjaardag:)).

Tja, ik kan er nu echt niet meer omheen: de dieren in Costa Rica. Ik zit nu dan wel in een stad, maar die is toch wel redelijk omringd door jungle, en dus beesten. Sommige vind ik niet erg, andere vind ik wat minder. Mijn grootste uitdagingen tot nu toe bestonden uit een rode kakkerlak/kever kruising die snachts in mijn kamer zat en zich redelijk snel naar mijn kleren toebewoog. Uiteindelijk heb ik hem weten te vangen met de deksel van mn zeepdoosje en een stuk papier (ik had geen glas) en heb ik hem naar buiten gegooid. 2 dagen later zat er een vliegende kever (die een bloedirritant geluid maakte) op mijn gordijn, maar die was zo aardig om op mijn slipper te klimmen (in plaats van weg te vliegen, waar ik bang voor was), en die kon ik zo ook naar buiten gooien. Sindsdien doe ik mijn raam elke avond meteen dicht, en controleer ik goed voor ik ga slapen. De enge herrie beesten uit Nieuw-Zeeland, die volgensmij iets van cecades heeten, zijn hier ook. De leukste dieren tot nu toe zijn toekans, die ik heb gespot bij Guayabo en nu ook bij school. Verder heb ik tijdens het raften meerdere malen de blue morpho, de bekende blauwe costaricaanse vlinder gezien, was er een gigantische pad op de camping, en zat er een keer een luiaard langs de kant van de weg. Al met al een gezellige beestenboel.

Goed, het begint al een aardige lap tekst te worden dit, ik ga dan ook bijna eindigen, maar ik wil jullie de fietjes en wetenswaardigheden niet onthouden:
- het is maar goed dat ik elke dag zo ver naar school loop, want het eten hier is niet echt goed voor de lijn. Ik eet dus eigenlijk 2x per dag (ontbijt en avondeten) warm, en soms ook met de lunch. Dat betekend dus 2 en soms 3 keer per dag rijst, en als je ook nog " arroz con leche" (rijst met melk) toe hebt 4x. Verder is het hier een festijn aan quacamole, tortillas, vlees (vooral kip) en frituur. Tijdens de kookles hadden we rijst met bonen, gefrituurde banaan, gefrituurde yucca (ook wel cassave genoemd, een soort wortel die naar aardappelsmaakt), gefrituurde yucca koekjes en tortilla´s. Niet echt caloriearm dus;) De hoeveelheid fruit is hier wel geweldig, ik ben fan van meloenen, en cas, wat ik gegeten (in een toetje), gedronken (als sap, de vruchtenspppen hier zijn ook geweldig) en zelfs gezien heb, en de smaak komt me superbekend voor, maar ik ken het niet (maar het is wel superlekker).
- Ik krijg een interessante dosis tv mee. De tv staat hier namelijk de hele dag aan, of op voetbal of op een soapzender, met soaps van kwaliteit lager dan GTST (ja dat zegt wat), dus veel dramatische blikken en cliches. Als het geen voetbal of soap is, is het ook wel eens nagesynchroniseerder amerikaanse tv, dus zo ben ik al een spaanssprekende dog wisperer, Zac Efron, Orlando Bloom, Brad Pitt en Anne Hathaway (in the princess diaries) tegengekomen. Erg interessant zullen we maar zeggen:)
- Het is soms wel een beetje een chaos met talen: mijn gastgezin is dus Spaans, veel medestudenten zijn Nederlands, en als je iets duidelijk probeert te maken gebruik je toch vooral Engels. En er was 1 jongen op school die alleen Duits en Spaans kon (niet echt mijn beste talen), dus als ik met hem praate gebruikte ik de woorden in de eerste taal waarin ze in me op kwamen, met als gevolg dat ik 4 talen in een zin sprak (maar hij begreep me vaak wel:)).

Goed, blijkbaar heb ik toch meer gedaan dan ik dacht. Nu is het hier tijd om naar bed te gaan, en worden jullie alweer bijna wakker (en kunnen jullie lekker dit verhaal gaan lezen). Foto´s volgen dus hopelijk, als ik tijd heb ga ik dat zeker doen. Al mijn andere Spaans avonturen zullen jullie volgende keer over lezen, maar voor nu Hasta la Vista!