Livin' the American life

Howdy!

Een paar dagen geleden had ik de volgende gedachtengang (dit is ik in gesprek met mezelf): “Ik heb weer genoeg beleefd voor een nieuw blog” “Dat is dan wel snel op de vorige blogs want het is nu maar 2 weken in plaats van drie (wat verder niet erg is, maar toch)”. Maar toen bleek het al 3 weken te zijn! Deze geweldige anekdote is maar even om aan te geven hoe belachelijk snel de tijd gaat. Ik ziet hier inmiddels alweer 12 weken, time flies when you’re having fun. Dus hoog tijd om jullie op de hoogte te stellen van mijn Amerikaanse streken.

Voordat ik begin met alle ongein moet ik jullie even laten delen in mijn euforie van afgelopen vrijdag: mijn bodems waren klaar en uit het lab overgekomen naar het museum, waar ze nu veilig weggestopt liggen in de krochten, geduldig wachtend tot ze tentoongesteld worden. Ik heb een foto toegevoeg, de afgelopen foto’s waren een redelijk haastige selectie. Voor wie nog steeds geen idee heeft wat ik nu eigenlijk heb gedaan (wat ik me goed kan voorstellen): ik heb op drie verschillende plekken hier in de regio een 3D”plak” bodem genomen, en ervoor gezorgd dat die toonbaar was, en dus niet spontaan uit elkaar valt. Zoals je kan zien op de foto zijn de drie heel verschillend, dat is expres. Van links naar rechts komen ze van een heuvel (vergelijkbaar met stuwwallen zoals de Utrechtse Heuvelrrug), van een zandduin, en van een oude meerbodem (dus veel klei). Over alle drie is een hele tijd geleden löss neergelegd (net als in Limburg), en dat heeft ook allemaal invloed gehad. Goed, ik kan hier uren over praten maar ga dat niet doen, maar tot zover de wetenschappelijke achtergrond. Maar ze zijn er dus, iedereen vind ze helemaal prachtig en ik ben supertrots op mijn “kindjes” zoals ze nu gedoopt zijn, en ga de komende weken hard werken aan tekst en plaatjes zodat mensen snappen wat ze zien ;). Daarnaast heb ik ook al mijn eerste “college” gegeven, aan mijn collega’s, in het veld bij een grote kuil. Ik ben de enige die hier iets van bodems weet dus ondanks dat iedereen veel meer diploma’s heeft dan ik mocht ik even de docent uithangen. Dat was wel spannend, maar wel leuk en leerzaam om te doen. Dat ook weer eens gehad, kan het alleen maar makkelijker worden in de toekomst.

Dan door naar de ongein, want dat is ook weer genoeg ;) In mijn vorige blog had ik het over een optocht waar ik waarschijnlijk een raar pak aan ging trekken. Dat is inderdaad gebeurd, het werd een prachtige chipmunk. Foto’s zijn bijgevoegd, video van mijzelf dansend als een chipmunk met een haai in de optocht kan opgevraagd worden. Het was bloedje heet maar super leuk, het is opmerkelijk hoe vrij je je voelt als toch niemand je herkent ;) Heb veel high-fives gegeven, en zelfs een paar knuffels.

Natuurlijk moet er ook wat tegenwicht zijn voor het rondlopen in grote fluffy kostuums, en dus ging ik zo’n 24 uur later maar naar Washington D.C. voor een conferentie, omdat het kan. Ik had het geluk dat er een aantal mensen vanuit hier gingen en dat er spontaan nog een plek vrij was. Het was een bijeenkomst van allemaal observatoria die dezelfde soort dingen (water, bodem, lucht, ecologie, etc) onderzoeken, maar dan over het hele land (en dit land is groot), dus in verschillende klimaten, omgevingen, etc. Het programma was slopend, ik heb in mijn hele onderwijscarrière nog nooit zo veel verschillende praatjes achter elkaar gehoord, maar het was ook heel inspirerend.Veel interessante mensen ontmoet waaronder heel veel PhD studenten, inclusief eentje die ik kende vanuit Wageningen, de wereld is klein. Ik moest zeker bijkomen maar het was bijzonder om mee te maken. Ook weer mijn eerste conferentie gehad.

Dan is er nog een eerste ker geweest, namelijk mijn eerste rijles! Jawel, er was daadwerkelijk iemand zo gek om haar auto aan mij toe te vertrouwen en het geduld op te brengen om mij te leren rijden. Het was ergens doodeng, maar ook wel echt heel erg leuk! Ik heb maar tien stoeprandjes meegepakt, en een struik het leven moeilijk gemaakt. Maar ik heb verder de auto heel gelaten en niemand is gewond geraakt, dus vond het geen slechte score. Les 2 is inmiddels ook geweest, en waarschijnlijk komen er nog meer. Het zal niet genoeg zijn om hier echt alles te leren, daarvoor had ik eerder moeten beginnen, maar het is een leuke bezigheid en een goed beginnetje voor als ik terug ben. Ik vertelde overigens na mijn eerste rijles aan een aantal collega’s dat ik voor het eerst auto had gereden, en eentje had oprecht moeite met dit concept te begrijpen. Ze wist dat ik geen rijbewijs had, maar dacht dat ik geen Amerikaans rijbewijs had. Dat ik geen Nederlandse had was al moeilijk te begrijpen, maar dat dit daadwerkelijk mijn “first time behind the wheel” was, ging haar pet toch wel te boven. Ik blijf leuke cultuurverschillen tegenkomen :)

Dit zijn wel de belangrijkste dingen van de afgelopen paar weken, nog even los van de filmavondjes, wandelingen en terrassjes. Brengt me erop dat ik toch weer echt even over het weer moet hebben, het blijft een populair onderwerp. Het is zomer, met andere woorden: het is de hele dag 33 graden en af en toe komt de hemel naar beneden. Negen van de tien keer dat dat voorspeld is gebeurd het niet, maar de tiende keer is het heftig genoeg voor alle negen keer ervoor. Ik zat laatst bij een vriendin in de auto, en we zagen vanuit het raam de lucht die voor de helft mooi blauw was, en voor de andere helft intens donkergrijs. De overgang was verre van subtiel, een dikke grijze wolkenrij. Maar het meest bizarre was nog wel dat we voor ons konden zien waar je de stortregen inreed, en we konden letterlijk aftellen tot dit moment. Een filmregenbui begint nog subtieler zullen we maar zeggen. Ook al woon ik niet in Tornado Alley, ik snap wel dat mensen naar de VS komen voor stormchasen.

Dan nog een laatste anekdote voordat we naar de feitjes en wetenswaardigheden gaan: ik heb het meest schattige wezen op aarde ontdekt. Het is een babystekelvarken. Zoals ik denk ik al een keer genoemd heb heeft het instituut naast een museum ook een natuurcentrum, waar ze een aantal toffe dieren hebben, die het om de een of andere reden niet in het wild overleven. De nieuwste aanwinst is een babystekelvarken, en het is belachelijk schattig: van hoe die waggelt, tot hoe die eet, tot zijn pogingen om in alles te klimmen. Ik heb een video waarin ik beklommen wordt, en onderaan staan uiteraard foto’s. Het is fluffig geluk.

Goed, dan maar door naar de feitjes en wetenswaardigheden, want stiekem was ik daar al mee bezig:
- Ik weet niet hoe ik het voor elkaar krijg, maar ik heb weer voor nop in het Hilton hotel geslapen (tijdens de conferentie). In mijn vorige blog series was dat ook al zo, ik kan er wel aan wennen. Zou er nooit voor betalen trouwens, veels te ongezellig.
- Ik heb het me nooit zo beseft, maar Nederland is echt een stuk noordelijker dan waar ik nu zit. Met als gevolg dat onze langste dag maar tot half 10 ’s avonds duurde :(
- Ik heb een mysterie ontdekt en het nog niet opgelost. Bij sommige winkels als ze open zijn, vooral bij een beetje alternatieve/antiekwinkels als ik het goed heb, hangt een vlag waarop staat “open”. In principe niks mee mis, maar het is een Nederlandse vlag! Waarom, geen idee, het heeft vast iets te maken met het koloniale verleden. Ik heb het tot nu toe aan een iemand gevraagd en zij had geen idee of die vlag een betekenis had, maar ik ga dit onderzoek voortzetten.
- En nu we toch in de Nederlandse sferen zitten: ik ben erachter gekomen dat een braadpan hier een “Dutch oven” heet en dat het echt een bijzonder ding is wat je meeneemt om te kamperen of mensen cadeau doet bij bruiloften. Ik had geen flauw idee, maar het is echt zo (er is een Wikipedia pagina over, dus dan telt het).
- Dan de laatste Nederland gerelateerde opvallendheid (het lijkt wel alsof ik heimwee heb ;) ): ik denk dat ik na al mijn reizen het export product van Nederland heb ontdekt. Vergeet Heineken (ook al is dat overal en wardeert iedereen het veel meer dan in Nederland), vergeet paprika’s: het geheim zit hem in stroopwafels. Ik kwam een speciale winkel ervoor tegen in Costa Rica, ze lagen in Noorwegen in de supermarkt en hier ook. En sterker nog, heel veel mensen kennen ze, ondanks dat ze in het obscure “Europeese” gangpad liggen, waar verder rare dingen zijn zoals haring in blik. Maar goed, stroopwafels dus (of “stroepwaffels”, zoals ze hier zeggen)
- Dan nog even de dieren. Naast het ultiem schattige stekelvarken heb ik ook weer meer van de beverfamilie gespot, wat volgens mij gewoon bevers of marmotten zijn, niks moeilijke engelse namen ;) Maar die zijn wel gezellig. Verder kan ik ook gemakkelijk een mottenkolonie beginnen, ik weet niet hoe ze mijn kamer binnen komen want alles is hermetisch afgesloten, maar het lukt ze toch. Ik ben ondertussen redelijk goed geworden in het vangen. Ik had trouwens laatst een mot groter dan mijn hand, gelukkig zat ie aan de buitenkant van mijn raam. Wat collega’s waren telurgesteld dat ik hem niet had gevangen in naam van de wetenschap, maar dat ging me toch net een brug te ver.

Oke, hier moeten jullie het mee doen, want de Starbucks gaat zo dicht (ik heb de hoop opgegeven dat ik thuis internet krijg, maar het gaat best prima). Het kan zijn dat er nog wat foto’s in de komende dagen bijkomen en filmpjes zijn op te vragen. Ik ga weer het Amerikaanse leven in, ik kan het nog aan, en tot de volgende keer!