Sweet goodbyes
Door: Liza
Blijf op de hoogte en volg Liza
20 Juli 2017 | Verenigde Staten, Boston
Het laatste blog is alweer ruim 3 weken geleden, dus tijd om jullie weer bij te praten :) Het is volgens mij voor het eerst deze blogreeks dat ik dit niet onverdeeld enthousiast schrijf: niet omdat ik het niet meer naar mijn in heb, maar juist omdat ik het zoveel naar mijn zin heb gehad :) De oplettende lezer heeft gezien dat deze blog namelijk niet vanuit Ithaca komt, en mijn tijd daar is dan ook definitief voorbij, en dat was toch wel even slikken. Aan de andere kant is mijn rondreis avontuur ook al een paar dagen van start, en zeer goed begonnen. Dus genoeg om jullie over bij te praten.
Allereerst het educatieve deel, namelijk mijn mooie bodems. Voor wie het zich afvraagt: nee, de expositie is niet af. Dat wil zeggen: hij is nog niet geïnstalleerd. Ik heb heel hard gewerkt om alle tekst en plaatjes af te krijgen, wat is gelukt, en nu is een collega met veel verstand van design en ruimtelijk inzicht e.d. het mooi aan het maken, dan wordt het officieel afgedrukt en dan kunnen ze tentoongesteld worden. Maar daar gaat dus nog wat tijd overheen, dus ik zal het helaas met foto’s moeten doen. Wat wel nog gelukt is voor mijn vertrek is het maken van een soil pit, een grote kuil in de grond, die gebruikt kan worden voor lesgeven over bodems. Ik zou dat doen, helaas regende het ongelooflijk belachelijk hard die dag (ja, ook deze blog bevat weer een weer update), dus dat ging niet door. Maar ik heb wel nog een presentatie gegeven aan al mijn collega’s over alles wat ik gedaan heb, waar maar liefst 20 mensen kwamen opdagen. Dus dat was een mooie afsluiting, en alles is ingeleverd. Het was wat stressen de laatste paar dagen (vandaar ook deze verlate blog), dus het voelt nog een beetje gek dat alles klaar is, maar het is echt zo:)
Goed, dat was de serieuze kant van dingen, dan al het leuks van de laatste drie weken. Afgezien van de wekelijkse acteerimprovisaties, rijlessen, (bioscoop)films en fietstochten ben ik ook nog een weekendje weggeweest :) Ik werd namelijk al beroofd van goede vrijdag, tweede paasdag, hemelvaart en Pinksteren, want daar doen ze hier niet aan, dus was het tijd om goed te profiteren van de 4th of July, independence day. Dat viel dit jaar op een dinsdag, dus ik en een paar vriendinnen maakten er een lang weekend van en vertrokken naar de Adirondacks, een gebergte in New York State. Dit is onder andere bekend van Lake Placid, de locatie van de Olympische Winterspelen van 1932 en 1980. Het deel waar wij zaten had iets minder dramatische bergen, maar was alsnog hartstikke mooi om te wandelen, en ’s avonds kampvuurtjes te stoken. Ik heb maiskolven gegeten (corn on the cob) en smores (crackers met marshmallows en chocola, zo vies dat het lekker is) bij het kampvuur. Dat in het weekend van Independence day maakte dat het eigenlijk niet Amerikaanser kon. Overigens kreeg ik op de terugweg een zeer uitgebreide geschiedenisles, aan de hand van de muziek van de musical “Hamilton” waar iedereen hier helemaal lyrisch van is. Ik kende de beste man niet, maar hij staat op het tien dollar briefje en heeft half Amerika opgezet, in ieder geval het financiële systeem. Ook weer iets geleerd.
Goed, de Adirondacks trip was mijn een na laatste weekend, daarna belandde ik in het hele afrondingsstress circus, en toen had ik nog precies een weekend om afscheid te nemen van iedereen. Op vrijdag had mijn begeleider een afscheidsfeestje geregeld, waar ik allemaal hele lieve cadeautjes heb gekregen en met iedereen kon babbelen onder het genot van een prachtig uitzicht en heerlijke cider. De rest van het weekend probeerde ik te pakken en van zoveel mogelijk mensen afscheid te nemen, met op zondag als finale een fietstocht van 70 km samen met een vriendin, langs 5 ijswinkels. Het was prachtig weer, en nationale ijsjesdag (want hè, Amerika) dus beter kon niet. Op maandagochtend zag ik dan iedereen echt voor het laatst, alvorens ik in de auto naar Boston stapte (daarover straks meer). Zoals ik al zei in de intro viel dat nog wel even tegen, ik heb een paar hele goede vrienden gemaakt en de sfeer was sowieso super leuk, en uiteraard vloog de tijd voorbij. Maar als ik iets heb geleerd van mijn reisavonturen is dat je altijd weer terug kunt gaan en met mensen kunt afspreken, en dat is dan ook zeker het plan.
Goed, tot zover het filosofische gemijmer over wat er geweest is, en dan nu de focus op wat nog komt. Want na hard werken had ik wel een vakantie verdiend, en ik had ondanks tripjes naar New York, DC, Niagara falls en Toronto en de Adirondacks nog niet genoeg gezien, dus tijd om nog even op pad te gaan. Tijdens de conferentie had ik een vrouw leren kennen, die heel toevallig op mijn eerste vakantiedag in Boston moest zijn voor een bijeenkomst. Nu wilde ik graag naar Boston en is de verbinding bagger, dus ik accepteerde de lift maar al te graag. Zoals ik zei was zij bij een bijeenkomst, maar haar man en kinderen niet dus die namen mij graag mee op sleeptouw. Zo ben ik voor het eerst in lange tijd weer in een aquarium geweest, inclusief zeer aandoenlijke pinguïns, die ik ook in Nieuw-Zeeland in het wild heb gezien. Maar dat werd overschaduwd door misschien wel de meest Amerikaanse, spectaculaire, stereotype ervaring van deze hele reis. Dacht ik na mijn kampeer-kampvuur-smores ervaring nog dat het niet Amerikaanser was dan dat, dan moet ik hierna misschien mijn gedachten bijstellen. Ik ben namelijk naar een baseball game geweest. En niet zomaar een baseball game, maar een Red Sox game. De Red Sox zijn de aartsrivalen van de New York Yankees, een soort Feyenoord-Ajax idee. En zoals alles in Amerika is dit precies, maar dan ook precies, wat je verwacht op basis van de films. Ik kwam aan bij een gigantisch stadion, waar muziek klonk, tickets nog schreeuwend verkocht werden, en iedereen in teamkleuren liep. Na een security check (uiteraard) kwam ik in de catacomben waar alle varianten van Amerikaans junkfood verkocht werden. Mocht je je kans gemist hebben in de catacomben, niet getreurd want gedurende de hele game liepen er mannetjes rond met pretzels, donuts, pizza’s, hotdogs en uiteraard budweiser bier. Ik heb uiteraard genoten van een hotdog. De wedstrijd begon met het Amerikaanse volkslied, en de pauzes werden opgevuld door, jawel, orgelmuziek. Hij was er niet elke pauze helaas maar de orgelman was zeker aanwezig. Ook werd er via het grote scherm een huwelijksaanzoek gedaan. Ik ben overigens een baseball expert geworden, want het spel duurde maar liefst 5 uur, tot diep in de nacht. Eindigen in gelijkspel is er namelijk niet bij, dus ze gaan door tot dat verholpen is, wat uiteindelijk gebeurde door een homerun voor de Red Sox. Nu geef ik weinig om baseball, maar een uitzinnige speler die een energiedrank douche krijgt van zijn medespelers terwijl allemaal Amerikanen in baseball shirts op en neer springen om 1 uur ’s nachts is toch een bijzondere ervaring.
Goed, na deze zeer uitgebreide beschrijving van mijn tijd hier (vooral van de baseball game)is het tijd voor, jawel, de feitjes en wetenswaardigheden (stiekem denk ik dat ik niet echt een onderscheid maak in de twee, maar het bekt zo lekker):
- Ik ben zeer verbaasd dat in al mijn jaren internationale contacten het me nog nooit is opgevallen, maar blijkbaar wassen Nederlanders raar af. Ik bood aan de afwas te doen, en zocht naar een teil of stop, wat al vreemd gevonden werd. Toen ik echter na het afwassen de vaat in het afdruiprek zette, werd ik door drie paar ogen aangekeken alsof ik compleet krankzinnig was geworden. Blijkbaar is het compleet uit den boze om je afwas niet af te spoelen na het soppen, zelfs niet als je het direct afdroogt. Ik vind het zelf nogal waterverspilling om eerst af te wassen onder een lopende kraan en dan nog eens af te spoelen, en ben nog niet doodgegaan van een zeepoverschot, maar ieder zijn ding. Misschien dat een combinatie van de twee wat is.
- Ik weet niet of ik het al eens genoemd heb, maar ze hebben hier een interessante selectie aan verkeersborden. Ik heb al pasop borde gezien voor tractors, brandweerwagens, en paard en wagens (ja, die laatste was in Amish gebied). Ook zetten ze vaak een bord neer dat het fietspad spontaan eindigd, wat wel aardig is, al kan je het fietspad ook laten doorlopen, maar goed.
- Het blijkt waarschijnlijk wel uit de baseballgame beschrijving, maar alles in Amerika is een levend stereotype. Een ander mooi voorbeeld is dat als je een ijsje met 1 bolletje besteld (1 scoop) je letterlijk 2 bolletjes krijgt. Tot zover het begrip “small”.
- Een van mijn vriendinnen is begonnen met Nederlands te leren, waarom weet ik nog steeds niet maar het is wel heel hilarisch. Vooral omdat ze een app heeft geinstallerd (duolingo) die haar nuttige dingen leert zoals “Ik ben een banaan”, “Jullie hebben geen neushoorn” en “Jij hebt een belangrijke eend”. Ik weet niet wie de Nederlandse versie voor die app heeft gemaakt, maar hij heeft in ieder geval een gevoel voor humor. Erg nuttig is het dan weer niet, maar al mijn collega’s kennen nu wel het woord “banaan”. Net nu ik weg ben ;)
- Als aanvulling op de vorige: er zijn echt heel erg veel woorden in het Nederlands van vier letters die beginnen met een h en eindigen op een r. Ik denk dat als je als niet-Nederlander soepel de woorden "haar" "huur" "heer" "hier" "hoer" "hoor" kan zeggen, dat je een aardig eind bent.
- Dan de beloofde weer update: het heeft geregend. En niet gewoon een beetje, maar bakken uit de hemel stortende, flash flood veroorzakende, huizenverwoestende, regen. De plaatselijke watervallen veranderden in gigantische modderstromen. Het had wel wat.
- Dan nog even de dierenupdate: want die lijst blijft ook groeien, al ben ik niet onverdeeld te spreken over deze aanvullingen. Ik liep laatst onschuldig terug van mijn lunchwandeling, en zag uit mijn ooghoek iets liggen op het pad. Ik zocht er verder niet al te veel achter, en stapte er bijna op, totdat het weg gleed. Jawel, gleed. Het was een slang. Ik was redelijk in shock (ik had sandalen aan en kreeg direct beelden in mijn hoofd van wat had kunnen gebeuren) en liep in shock binnen. Ik zei tegen de eerste twee collega’s die ik tegen kwam: “Ik schrok me kapot, ik stapte net bijna op een slang”. Aan hun reacties te zien had ik net zo goed kunnen zeggen “Ik stapte net bijna op een slak”. Toen ik probeerde uit te leggen dat ik niet echt gewend ben om slangen op straat te zien waren zij verbaasd”Huh, heb je die niet in Nederland?”. Nee, niet op straat in ieder geval. En dat hou ik graag zo. Niet veel later zag ik ’s nachts in mijn kamer een raar licht. Ik dacht eerst nog dat ik mijn telefoon had laten vallen o.i.d. totdat het lichtje zelfstandig bewoog: het was een vuurvlieg. Toen ik dit verhaal wederom aan diezelfde colllega vertelde (die overigens insectendeskundige van beroep is) viel hij letterlijk stil dat in Nederland vuurvliegjes niet standaard zijn. Ik kan het ook niet helpen dat het land zo saais is qua dieren. In ieder geval hebben we wel dassen en egels, dat is hier dan weer uniek. Het laatste dier van de lijst heb ik trouwens niet gezien maar alleen geroken, en geloof me, dat was meer dan genoeg. Ik kwam een huis van een vriendin uit en rook een indringende, zeer onprettige geur die ik niet kon plaatsen. Zij zei heel vrolijk op mijn vraag: “oh, er is waarschijnlijk ergens een stinkdier aangereden. Heb je dat nog nooit geroken?”. Nee, en net als de slang kan ik best zonder.
Goed, dat was hem weer, ik hoop dat ik niets vergeten ben in de chaos van de afgelopen weken, maar jullie zouden een aardig beeld moeten hebben. Ik ben nu dus in Boston, morgen (donderdag) vertrek ik naar het hopelijk koelere Canada, en over alweer twee weken vlieg ik naar huis. Het zou kunnen dat er voor die tijd nog een blog komt van de reisavonturen, ik heb immers nog een keer een hele lange treinreis. Zo niet dan heb ben jullie sowieso nog een “ik ben weer veilig thuis en dit waren mijn laatste avonturen” blog tegoed. Dus er komt nog sowieso een verhaal aan (al duurt het misschien even tot de jetlag weg is). Voor nu moeten jullie het hiermee doen, en hopelijk met wat foto’s al heeft dat altijd wat voeten in de aarde. Geniet ervan en tot de volgende keer!
-
20 Juli 2017 - 08:12
Maaike :
Hahahaha jij hebt een belangrijke eend :)
Cool dat je tentoonstelling (zo goed als) af is. En die campingtrip en baseballgame klinken super tof, en inderdaad precies zoals je het in de films/series ziet.
Heel veel plezier op je rondreis, geniet van de laatste weekjes! -
20 Juli 2017 - 10:33
Joyke:
Heel leuk om je blog weer eens te lezen (heb nu vakantie), Liza! Veel plezier nog in Canada ! Xx -
20 Juli 2017 - 13:28
Ineke:
Leuke (ena) laatste blog Lies, klinkt idd alsof je een fantastische reis hebt gehad :-) Geniet nog van je laatste weken en tot snel!! -
21 Juli 2017 - 14:33
Vader Van:
Ha Lies,
Leuk weer joh! Volgens mij is het nu overal warm, bij jou, hier in Japan en in Nederland. Geniet van je vakantie!
-
21 Juli 2017 - 16:30
Moeder Van:
Ha Lies,
Wat een prachtige verhalen weer. Mooi hoe beeldend je het allemaal kunt beschrijven, leuk om jouw verblijf daar op die manier mee te kunnen beleven. En wat fijn dat alle klussen er nu op zitten. Tijd voor een welverdiende vakantie.
Geniet er van, ook van de ontmoeting met oude bekenden.
Tot ziens in augustus.
xxx -
22 Juli 2017 - 02:55
Oom Martin:
Hoi Liza ,
Erg leuk beschreven weer! Hoe ver ben je met je rijlessen? Kun je al goed rijden? Scheelt met rijbewijs in Nederland halen ook wellicht . 4th of Juli marshmallows met chocolade baseball Je wordt nog een echte Amerikaan zo . En 70 km fietstochtje jemig respect hoor, en hadden jullie de ijs onderbrekingen ook echt wel verdiend zeg wat zal je een goede conditie hebben. Klasse. Ik moest erg lachen om de Nederlands app. En ja de afwas das idd denk ik erg Amerikaans net als die plaatselijke dieren babyslang om je pols is een wurgslangetje? Maar als je ze zo op straat ziet liggen schrik je wel als Nederlander Grappig al die cultuur verschillen . Op naar Canada dus Vermaak je and be safe please.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley