The road to home

Hoihoi,

Het heeft even mogen duren maar dit is hem dan, de allerlaatste blog van deze reeks (en misschien de allerlaatste uberhaupt, maar daarover later meer). Maar nog niet getreurd, want ik heb nog voor een keer een berg leesplezier voor jullie in petto :) Deze blog is wederom geschreven (of in ieder geval het begin ervan) vanuit de trein, maar dit keer zo’n mooie blauw met gele, en met een heel ander uitzicht, dat ook wel zijn charme heeft. De treinreis was ook echt niet lang genoeg voor een hele blog, vandaar dat ie er zo lang over heeft gedaan ;) Maar voordat we in de details van mijn terugkeer duiken, hebben jullie nog wat reisverhalen tegoed :)

Want ik liet jullie achter in de bakbeest trein van Ottawa naar New York, en op die laatste plek had ik nog een week, als toetje :) Toevallig waren er twee vriendinnen uit Wageningen in New York: eentje die ook in Ithaca was en in NY even kort gezien heb, en de ander heeft me de eerste dagen een beetje wegwijs gemaakt, al kende ik de stad natuurlijk wel een beetje ondertussen. We hebben de tourist uitgehangen door een rondje te fietsen door Central Park, een film gekeken met uitzicht op Manhattan en een belachelijk grote pizza verorberd. Verder hebben we vooral wat gebieden buiten de stad verkend, namelijk Governers island, Roosevelt island en Coney Island. Klinkt bijna alsof ik op een eilandengroep was in plaatst van een van de grootste steden ter wereld ;) Coney Island was ik trouwens in april ook al geweest, maar nu kon ik wel makkelijk de pier aflopen :)

Want lopen heb ik zeker gedaan in New York: ik ben in de nodige wijkjes geweest, heb net als 5 jaar geleden de Boorklyn Bridge gedaan maar nu in het donker (mooi!) en ben bij Highline park geweest (een park op een oude metrolijn boven de stad). Daarnaast heb ik ook nog een kleine droom werkelijkheid laten worden: ik heb hardgelopen in Central Park. Het was immers al mijn derde keer in New York en ik was er een hele week, dus dan kan je net zo goed doen alsof je thuis bent. Hardlopen in Central Park was mijn ultieme beeld van een New Yorker, dus ik heb me er met muziek in tussen gevoegd. Ik moet wel zeggen dat iedereen echt bloedserieus was, dus het was eigenlijk helemaal niet gezellig maar heb zelf wel lekker gelopen. Daarnaast heb ik ondertussen een gewoonte ontwikkeld als ik in New York ben, dat is namelijk naar een musical gaan. Ik ben ondertussen een expert in het vinden van goedkope kaartjes, en toen ik dit keer mijn kaartje voor “School of Rock” (gebaseerd op een film) op de kop tikte was de vrouw van de balie verbaasd dat mijn plaats zo goed was, ze geloofde het bijna niet. Dus ik hoef dan denk ik ook niet aan toe te voegen dat ik een fantastische avond heb gehad, als je ooit in New York bent kan ik een musical echt aanraden want ook dit keer was het niveau bizar goed (onder andere door 10 jarigen die beter live gitaar speelden dan ik ooit van durf te dromen).

Verder had ik van de vorige keer nog een paar dingen op mijn New York lijstje staan waar ik niet aan toe was gekomen: zo is er in Queens een levensgrote wereldbol (en wie mij kent weet dat wereldbollen een van mijn zwaktes is), dus daar had ik de metrorit wel voor over. Net als veel andere grote rare gebouwen (eifeltoren, Atomuim) kwam deze oorspronkelijk van een wereldtentoonstelling. Erg mooi om te zien, en kon ik mijn vlucht van een paar dagen later alvast lopen ;) Plus dat ik nu ook weer een borough kan toevoegen, moet ik alleen ooit nog naar the Bronx. Behalve de wereldbol had ik nog iets waar ik vorige keren niet aan toe was gekomen, wat eigenlijk heel nerd-achtig is maar ook wel leuk: iedereen die ooit de serie friends heeft gekeken weet dat er vaak een shot inzit van het appartement van buiten af. Dus dat gebouw heb ik ook maar even bezocht. Het is gewoon een gebouw, dus zoveel is er niet te zien, maar het blijft toch grappig. Dan was ik verder nog nooit in een museum geweest in New York, op het museum of natural history na. Dat stond voor mijn laatste dag op de planning, want het zou de hele dag pijpenstelen regenen. Uiteindelijk was het echter super mooi weer, en heb ik na een dag central park nog even snel een uurtje Metropolitan Museum of Art meegepakt. Nu is een dag al te kort om dat museum te zien, dus ik ben heel gericht opzoek gegaan naar muziekinstrumenten, Griekse beelden en een van de beroemdste schilderijen die er hing, de dood van Socrates. Ik heb nog wel opgelet op de middelbare school :) Het Museum of Modern Art zetten we op de lijst voor de volgende keer ;) Want New York in de winter heb ik ook nog niet gehad, en ik had na Ithaca toch al besloten dat ik nog eens terug die kant op moet.

Want ja, het onvermijdelijke moment kwam dan toch echt daar. Na mijn museumbezoekje was het tijd mijn gigantische tas te pakken en met 3 treinen naar het vliegveld te gaan, waar ik iets meer dan 4 maanden geleden aankwam maar wat echt een eeuwigheid leek. Mijn tas was perfect op gewicht (22.2 van de toegestane 23), en ondanks dat ik eerst geen plek toegewezen had gekregen kon ik toch nog mee in het vliegtuig (ik had het op het moment zelf niet zo door dat ik echt op reserve stond, wat maar goed was anders had ik vast meer in de stress gezeten). In het vliegtuig kreeg ik op de mysterieuze tijd van half 2 's nachts Amerikaanse tijd/half 8 ‘s ochtends Nederlandse tijd een heftige maaltijd, en heb ik weinig ogen dicht gedaan, plus dat ik nog een overstap had, dus ik ben wel eens fitter geland. Maar was allang blij dat ik geen vertragingen of verloren baggage had :) Op het vliegveld stond een iets uitgebreidere versie van het uitzwaai committee van 4 maanden geleden, nu met een welkom thuis bord, de derde van de collectie. Dat is toch altijd wel heel lekker thuis komen :) Eenmaal in Wageningen aangekomen kon het bijslapen dan echt beginnen, want dat was wel nodig ;)

Goed, voordat we dan echt naar het einde gaan (ja dat komt er echt aan :( ), nog even naar de feitjes en wetenswaardigheden. Dit keer een speciale editie, namelijk: wat valt me op nu ik terug ben, en wat is er dus raar aan Amerika, of juist aan Nederland:
- Het is hier zo lang licht! Het was gewoon om tien uur nog licht, dat is zo raar. In Amerika duurde de langste dag tot half 10 als je je best deed. De keerzijde is echter wel dat de dagen sneller korter worden: omdat ze in winter ook korter zijn dan in Amerika moeten ze ook sneller afnemen. Dus in de paar weken dat ik hier ben is het nu ineens alweer om 9 uur donker, dat vind ik wel echt nog even wennen.
- Fietsen is een vervoersmiddel! Oh dat was wel echt weer een opluchting. Al moet ik wel bekennen dat ik ontwend ben om me soepel over fietspaden te bewegen tussen alle andere weggebruikers.
- De belasting zit bij de prijs inbegrepen! En lang niet iedereen verwacht 20% fooi. Naast hte fietsen was dat wel de grootste opluchting.
- Er is niemand in Wageningen op zaterdag in de vakantie. Echt helemaal niemand.
- Nederland heeft zo veel kleuren groen...
- ... en is echt belachelijk vlak
- En er zijn koeien! En schapen! Geen eekhoorns, herten of marmotachtigen, das dan wel weer jammer.
- Ik vind het heel gênant, maar ik mis Amerikaanse winkels. Ik weet dat ik nog enorm zat te zeuren in mijn eerste blog, maar ben stiekem wel gewend geraakt aan ze. Ik vond de Hoogvliet echt heel klein, en er is best wel weinig keus in sommige dingen. Maar als je iets vergeet kan je zo weer terug, dat is wel echt fijn. Maar verder mis ik wel stiekem het inpakken van de boodschappen (al heeft het zelf doen ook wel iets), maar vooral de openingstijden. Alles is hier zo vroeg dicht. Daarnaast had ik laatst horgaas nodig om de vliegen uit mijn kamer te houden: ik ben oprecht in 8 verschillende winkels geweest. Ik mis de Wallmart.
- Ik schijn zelfs in het Nederlands een beetje een Amerikaans accent te hebben, of in ieder geval een Amerikaanse manier van praten. Ik moet bekennen dat ik ook nog steeds wel uitdrukkingen vertaal. Ik was ook echt aangenaam verrast hoeveel meer je leert in een land waar Engels de voertaal is dan in een land waar je het wel spreekt maar dat niet zo is (bijvoorbeeld in Noorwegen). Dus misschien een goed teken dat het er nog zo ingeslepen zit, als kan ik ook wel zonder Amerikaans accent ;) In het Engels valt het nog wel mee hoor.
- Poffertjes, krentenbollen, eierkoeken, vla en (niet nederlands maar wel gemist) betaalbare en eetbare Mozarella. Er is natuurlijk meer, maar dit was wel het eerste lijstje. Nu komt dat wel tegen de prijs van Bagels, peanut butter cups, en goedkope lunch pizza’s. Ik heb de peanut butter cups trouwens gevonden in Nederland, maar ik wil natuurlijk een variant die dan weer onbetaalbaar is. Maar het is er wel :) Ook was er een hele speciale variant, die is hier niet te krijgen maar ik heb nog een zak waar ik zeer zuinig mee doe en al mijn vrienden net genoeg geef om ze ook een verslaving aan te praten ;) Ik heb al contact met mijn Amerikaanse vriendinnen over het opzetten van een postservice ;)

Goed, ja dan komen we toch bij het eind. Ik heb alles in Amerika goed afgerond, de thesis is al van start gegaan, de laatste doos word op dit moment uitgepakt, en de foto’s zijn afgedrukt voor een nieuwe collage aan de muur. Ik heb ook al een keer terug geskyped naar Amerika, ook wel grappig de andere kant op. Ik denk dat het uit alle blogs wel is gebleken, maar de conclusie is dat de VS eigenlijk in mijn mening geen land is, maar 50 kleine landjes die toevallig moeten samenwerken, en dat ze dat in de geschiedenis wel eens succesvoller hebben gedaan dan nu ;) Het was een hele interessante plek om te zitten. Hoewel ik zeker kan zeggen dat het niet mijn land is waren de mensen fantastisch: ik hou van Nederlandse botheid maar de gastvrijheid was in Amerika heel vaak oprecht, en daar werd ik vaak zeer aangenaam door verrast. Van mensen die spontaan iets voor je betalen in de kantine, tot de mensen van het museum die me direct in hun team opnamen, en de fantastische vrienden die ik heb gemaakt. Voordat je weggaat is het toch altijd een gok en die heeft ook nu weer goed uitgepakt. Waar ik bij het schrijven van de vorige “laatste blogs” (die ook allebei dezelfde titel hadden als deze) nog zicht had op een nieuw groot avontuur is dat nu minder duidelijk. Dus het kan zijn dat dit de laatste is ooit (huilie). In dat geval: grote dank aan al mijn trouwe lezers, zowel oude rotten als nieuwe fans, van trouwe reageerders tot verborgen lezers: het was zeer leuk om voor jullie te schrijven. Ik heb niet op alles persoonlijk kunnen reageren maar zeker genoten van alle reacties. Mocht ik toch nog een keer op een verslaanbaar avontuur belanden, dan vinden jullie me hier zeker terug. De wereld is nog groot genoeg, en na drie keer ga ik denk ik niet meer genezen van het reisvirus. Dus wie weet. Voor nu: bedankt en tot ziens!