Klein kijkje in Noord-Amerika

Bonjour, hi!

Jawel, alweer een blog, in een recordtijd dit keer op de vorige :) Ik ben namelijk nu aan het reizen, dus maak ik relatief veel mee, en ik ben letterlijk op dit moment aan het reizen, en je moet iets doen tijdens een treinreis van 11,5 uur. Plus dat ik nu een blog kan toevoegen vanuit Canada (ook al ben ik stiekem de grens al over, maar de trein telt niet). Dus sit back en relax voor een ouderwets reisblog, en tevens de laatste die geschreven wordt vanuit het verre westen (maar nog niet de allerlaatste gelukkig).

Oke, we beginnen waar ik jullie achterliet, namelijk in Boston. Naast de Red Sox is er in Boston nog iets zeer bekends, namelijk een van de beste universiteiten ter wereld: Harvard. Uiteraard kon ik de kans niet voorbij laten gaan om daar even een kijkje te nemen, en dus vertrokken ik en een meisje dat ik in het hostel had ontmoet naar Harvard. Net als Cornell (in Ithaca) was de campus zeer indrukwekkend. We mochten helaas de bibliotheek niet in, ook al kregen we van voorbijgangers de vraag of we daar studeerden, dat was toch niet het geval. Verder heb ik ook de rest van Boston verkend, het is een grappig soort stad, voor Amerikaanse begrippen heel erg oud. We kennen natuurlijk Boston allemaal van de Boston tea party (ooohja!): toen gooiden Amerikanen een enorme berg thee van de Britten in zee, en dit was het begin van de Amerikaanse onafhankelijks strijd. Dus er is genoeg te zien. Ik belandde ook nog in de bibliotheek waar ze een plattegrond tentoonstelling hadden, dus dat is altijd mooi meegenomen.

Na Boston vertrok ik zoals aangekondigd naar het noorden, naar Montréal. Zoals de accent aigu al een beetje verraad is Montréal Frans. En dan bedoel ik ook echt Francais. Het is best wel gek om in Noord-Amerika in een stad te komen met een Notre Dame, een Parijs uitziende metro en je niemand verstaat. Montréal is ook (wederom voor Noord-Amerikaanse begrippen) vol met oude gebouwen en doet stiekem wel wat aan Parijs denken. Ik ben de Notre Dame (waar Celine Dion nog getrouwd is, fun fact) niet in geweest, maar hij was van buiten ook al indrukwekkend. Wel heb ik de heuvel die boven de stad uittorent, Mont Royal, beklommen. En verder hebben ze net als in andere Canadese en Amerikaanse steden een markt, zowel binnen als buiten. Dat is iets wat Nederlandse steden nog wel kunnen gebruiken, en echte grote markthal.

Na wat rondgebanjerd te hebben in het, gelukkig veel koelere, Montréal ging de reis verder. Ik had namelijk nu de grootste (Toronto, een tijd geleden) en een na grootste (Montréal) stad van Canada gehad, maar de hoofdstad valt daar verbazingwekkend genoeg niet onder. (Dit is even een pauze moment waarin jullie allemaal hard kunnen nadenken wat de hoofdstad van Canada is, en nee het is niet Vancouver). Maar behalve dat het de hoofdstad is, was er een belangrijkere reden om naar Ottawa (wie had het goed?) te gaan. De zeer trouwe lezers van dit blog met een goed geheugen kunnen zich misschien nog herinneren dat ik in Nieuw-Zeeland een stel had leren kennen dat mij zo’n beetje adopteerde. Ik was immers nog 17, mocht zelf niks ondertekenen, en kon af en toe wel wat ouderlijk advies gebruiken. Gedurende het grootste deel van mijn reis kwam k de heren uit Canada tegen, en ik ben zelfs nog een keer bij ze wezen eten in Nieuw-Zeeland. Ze hebben altijd gezegd dat als ik in de buurt was, er een logeerbed voor me klaar stond. Nu dacht ik dat ik niet veel meer in de buurt ging komen dan upstate New York, en zodoende dat ik afgelopen zondag bij mensen thuis kwam die ik 5 jaar geleden op een ander continent ontmoet heb. Ik moet zeggen dat dat toch wel bijzonder was, al was het ook heel gewoon. Ze waren enorm gastvrij en hebben me in die paar dagen goed de omgeving laten zien. Canada bestaat dit jaar 150 jaar en dus zijn er allerlei festiviteiten, zeker in de hoofdstad. Zo was er een park met levensgrote bloem – en plantsculpturen, en was er ’s avonds een lichtshow op het parlementsgebouw die de geschiedenis van Canada vertelde. Het was een aangename afwisseling om een keer “go Canada” te horen in plaats van “go VS”. Ook heb ik het parlement (dat me dan weer aan Londen deed denken) van binnen gezien, ik weet er weinig van want de enige beschikbare tour was in het Frans, maar het was in ieder geval mooi, inclusief mooi uitzicht vanaf de toren. Ook heb ik voor het eerst geprobeerd (en gefaald) te ontsnappen uit een escape room. Voor wie onbekend is met het concept: je wordt opgesloten in een kamer met een bepaald thema, en moet met allemaal hints en puzzels in de kamer proberen te ontsnappen. We waren redelijk onderbezet met twee man, dus het is geen schande dat we niet konden ontsnappen uit de brouwerij (wat ook geen slechte plek is om opgesloten te zijn, laten we eerlijk wezen). Behalve de stad kreeg ik ook nog de kans om vanaf Ottawa iets van de natuur te zien, want we gingen een dagje naar nationaal park Mont Tremblant. Hier had ik wederom het idee dat ik in Europa was, maar dan in een willekeurig Oostenrijks skidorp. Mont trembalnt is normaal ook een skidorp, en we namen dan ook de gondel de berg af want de beklimming was al zwaar genoeg ;) Maar zeker de moeite waard. Na ruim 2 dagen was de reunie helaas weer voorbij. Het was erg leuk en het feit dat dit lukte geeft me zeker vertrouwen dat ik ook mensen uit Ithaca terug ga zien.

En nu zit ik al eventjes in de trein van Ottawa, met overstap in Montréal, naar New York. Het is denk ik een van mijn langere reisdagen ooit, van deur tot deur doe ik er 15.5 uur over, maar de uitzichten zijn zeker om over naar huis te schrijven. Ik rij nu door New York state, niet exact het gebied waar ik gewoond heb maar bijvoorbeeld wel waar ik ben wezen kamperen, en we rijden langs de Hudson rivier (beroemd als landingsplaats van een vliegtuig in New York City). Ik zal mijn best doen hier foto’s van te plaatsen.

Goed, dat was de reisupdate, dan is het nu weer tijd voor, jawel, de feitjes en wetenswaardigheden! Ik stel de samenvatting van Amerika en de rare dingen van Nederland uit tot de laatste blog, maar voor deze heb ik nog genoeg dingen die me opvielen in Amerika en Canada.
- Ik moet de begroeting van dit blog nog uitleggen: in Quebec spreekt iedereen Frans, maar ze snappen ook wel dat er veel toeristen zijn. Daarom wordt je standaard aangesproken in winkels met “Bonjour, Hi”, wat bijna klinkt als één woord en heel grappig is.
- Geloof het of niet, maar toen ik terug Amerika in reed en de vlaggen volop zag wapperen, besefte ik dat ik ze daadwerkelijk gemist heb. Ik denk dat het tijd wordt dat ik hier wegga ;)
- Ik ben in Boston geïnterviewd voor een reclame filmpje over een robot die je spullen kan dragen. Geen idee wanneer het online komt, maar ik zal het laten weten als ik eraan denk.
- Nog geen uur na het robot filmpje riep iemand in de bibliotheek naar me (als grap, maar toch): “Oh kijk, het is Kim Clijsters!”. Nu vind ik dat zeker een compliment, maar ik zou mezelf niet direct vergelijken met Kim Clijsters (maar deze mand had me nooit zien tennissen, dat scheelt misschien).
- De trouwe lezers mistten mischien iets tijdens het lezen van dit blog: tot dusver waren er namelijk nog geen bekeer pogingen gedaan, en normaal overkomt mij dat overal ter wereld. Van de beurs op Wallstreet, tot een stadje in Noorwegen en Delft centraal, ik ben altijd de pineut. Ook in Montréal was het weer raak: gelukkig waren deze mensen niet zo volhardend, maar ik vraag me nog steeds af wat het is dat ik ze aantrek ;)
- Ik kwam net door Poughkeepsie. Dat is in principe niet heel boeiend, maar om de een of andere naam kende ik die plaats en ik had geen idee waar het was, dus ik was aangenaam verrast.
- In Boston hebben ze naast Harvard ook nog MIT (vooraanstaande technische universiteit) en Berklee school of music (een conservatorium), waar ik vlakbij in de buurt verbleef. Want een topinstituut voor een stad is natuurlijk niet genoeg.
- De dieren update kan ik vrij kort over zijn: ik heb in Mont Tremblant nog een slang gezien, waar ik dit keer minder van schrok, maar dat was het. Ook kom ik de nodige beverdammen tegen, maar geen bevers zelf.
- Overigens heb ik wel een etensupdate: ik heb me even in de Canadese keuken ondergedompeld. Die is overigens niet veel beter dan de Amerikaanse, maar dat maakt niet uit. Ik heb poutine gegeten: friet gedrenkt in jus, met kaas en vlees, daarvan was een keer genoeg ;) Ook heb ik een bevertail gehad, geen echte beverstaart, maar zoet deeg in de vorm van een staart, bedekt met wat je maar wil (in mijn geval maple spread). Het deed me nog het meest aan Spaanse churros denken, maar was zeker goed te eten. Ook werd ik in Ottawa meegenomen naar ijsjeshemel: chocolate favoris, een softijswinkel met 12 verschillende chocoladedips voor je ijs. Goddelijk. Tenslotte heb ik ook kennis gemaakt met een zeer interessant soort kaas, hier bekend als “squeaky cheese”: witte bolletjes zachte kaas, heel taai, en als het vers is piept het als je het eet. Bizarre ervaring, niet heel uitgesproken of bijzonder, maar het heeft zeker wat. Het is maar goed alles bij elkaar dat ik ook voldoende bergen beklim ;)

Hier moeten jullie het weer mee doen, voor een week is het nog best een aardig verhaal geworden. Ik doe mijn best voor foto’s: een deel staat op mijn camera en het duurt even voordat ik die ervan af kan halen. Ik ga nu nog een week in New York vertoeven (met misschien nog een spontaan uitstapje), en dan vlieg ik toch uiteindelijk onvermijdelijk naar huis. Ik heb een aardig gevoel gekregen voor deze omgeving, maar zowel in de Canada als de VS is nog zoveel te zien (het zijn dan ook land nummer 2 en 4 van de wereld qua grootte als ik me niet vergis). Als ik ooit terug kom naar dit continent ga ik naar het westen: zowel over het westen van Canada als de VS heb ik zoveel mooie verhalen gehoord. Dus de verlanglijst is alweer aangevuld :)Uiteraard zal er nog een blog komen voor de week New York, de terugreis en de eerste indrukken van Nederland, maar dat komt pas na de jetlag ;) Dus geniet tot die tijd nog maar even van dit laatste verslag vanuit Noord-Amerika, tot in de lage landen!