Ithaca is gorges!

Hey guys!

Ik ben nu ruim 2 weken in het land der landen en still going strong. Ik heb nog geen zeer boeiende tripjes gemaakt o.i.d., dus als je uitkijkt naar reisverhalen moet ik je helaas nog teleurstellen, al staat er wel al het een en ander op de planning voor de volgende blog. Ik ben daarentegen wel al even bezig mijn weg te vinden in de jungle van auto’s, dunkin donuts en garbage disposers, dus daar kan ik wel vanalles over vertellen.

Goed, waar te beginnen? Misschien eerst maar met het leven van alledag. Daar is eigenlijk nog niet heel veel over te vertellen ;) Ik ga beginnen met een expositie op te zetten over bodems, niet direct voor het museum maar voor het natuur centrum dat erbij hoort. Daarna zal ik ook gaan kijken naar een interactief programma dat gegeven kan worden aan kinderen voor bij de expositie, maar dat duurt nog even. Dit bevind zich allemaal nog in de opstartfase, dus veel mensen spreken, ideeën opschrijven en inlezen. Wel belangrijk en veelbelovend maar nog niet heel interessant om over uit te wijden ;) Wat wel heel interessant is om het bedrijfsleven te zien: ik ga naar vergaderingen, zie wat er allemaal speelt, en heb laatst zesjarigen geholpen fossielen te vinden in een bak stenen, om maar wat te noemen ;) Iedereen is heel aardig en behulpzaam, heb al wat leuke contacten, heb een eigen hokje met pluche knuffels erin, en zit letterlijk een stap verwijderd van de IT-man, wat heel fijn is want ik snap weinig van computers. Dus de sfeer is goed :)

Dan over Ithaca zelf, want daar woon ik nu dus. Ithaca is een stadje, vergelijkbaar met Wageningen (inclusief universiteit). De campus is prachtig, het stadje zelf heeft ook wel wat leuke plekken, zoals een gigantisch meer met een lokale boerenmarkt. Mensen zijn hier behoorlijk natuur bewust en gezond, dus er is genoeg groenten te vinden (uit Nederland uiteraard;)). De slogan van Ithaca is “Ithaca is gorges” (hardop uitspreken als je de woordgrap niet meteen ziet), en dat is te danken aan alle kloven (gorges) hier. Even wat achtergrond: jaren geleden hebben hier gletsjers gelegen. Het resultaat: kloven, meren, en watervallen, veel watervallen. Ik zal even een selectie bij de foto’s zetten, maar ben de tel nu al kwijt ;) In Wageningen lagen ook ooit gletsjers, wij hebben een “berg” van 50m overgehouden. Verschil moet er zijn.

Het nadeel van al dit natuurschoon is dat verplaatsen nog wat problemen met zich meebrengt. Mijn spookhuis en het museum liggen op een heuvel, het centrum is aan de voet van die heuvel, en de campus van de universiteit ligt op de andere heuvel. Er zijn wel bussen, maar het is niet om over naar huis te schrijven. Gelukkig heb ik sinds enige tijd een trouwe vriend, een steun en toeverlaat die me helpt om te verplaatsen: Betsie. Betsie is mijn fiets (zie foto’s). In tegenstelling tot wat je zou denken bij een fiets hier (wat ik tenminste dacht) is Betsie geen mountainbike. Nee nee, Betsie is een stadsfiets, inclusief tassen, rekje, en roze spaaklichtjes. Gelukkig ook met 21 versnellingen. Nadat Betsie en ik op de terugweg van ons eerste uitstapje naar het centrum hopeloos verdwaald zijn in het donker en de stromende regen (blijkbaar gaat er meer dan 1 weg mijn heuvel op, lesje geleerd) hebben we nu zo’n hechte band dat we samen alles aankunnen. Wat ook wel belangrijk is, want Betsie krijgt te maken met fietspaden die plotseling oplossen, wegen waar het asfalt weinig liefde heeft gehad, en overstekende herten. Geen zorgen, Betsie heeft goede remmen en ik heb ook een helm, dus het is allemaal verantwoord :) Het enige wat Betsie nog beter zou maken was als ze met een ingebouwd richtingsgevoel zou komen, want ik ben er wederom achtergekomen dat dat bij mij nog wel eens ontbreekt ;)

Dan ben ik deze week ook nog een jaartje ouder geworden, nog bedankt voor de felicitaties :) Het was de tweede keer dat ik mijn verjaardag in het buitenland vierde, precies 5 jaar geleden bevond ik me op hetzelfde continent, toen in Costa Rica. Ook al ben ik wel vaker niet thuis op mijn verjaardag, toch blijft het raar je verjaardag in een hele andere tijdszone te vieren. Zeker als mijn verjaardag bij jullie eindigt wanneer de vrije avond voor mij pas begint. Neemt niet weg dat ik een hele leuke dag heb gehad :) Ik heb getrakteerd met zelfgebakken koekjes, en werd hierbij heel gek aangekeken want zelf trakteren op je verjaardag is raar en Nederlands ;) Daarna ben ik met iemand van stage gaan genieten van het mooie weer door een wandeling te maken bij een van de vele watervallen. Het weer is hier nogal heftig, drie dagen voor mijn verjaardag sneeuwde het nog, op mijn verjaardag zelf was het gelukkig een goede 25 graden :) Daarna zijn we lekker uit eten en naar de bios geweest. De dag na mijn verjaardag ben ik nog met een studiegenootje vanuit Wageningen en wat studiegenoten van haar uit eten geweest, en de dag voor mijn verjaardag met iemand anders voor stage en heerlijk ijsjesfietstochtje gemaakt. Dus voor wie het zich afvroeg: ja, ik heb het gevierd :)

Goed, ik denk dat dit wel een aardig beeld geeft van mijn leven hier tot nu toe, dan is het nu tijd voor.... feitjes en wetenswaardigheden! Want ja, dat zijn er nogal wat.
- Volgens mij zei ik het in mijn vorige blog ook al: maar alles is hier zo Amerikaans! Van dus de vlaggen, tot de koffie van de dunkin’donuts, de fitnestoestellen in het park, het gebruik van Farenheit, inches, en ounces , de uitgebreide vriendelijkheid, en de waarschuwingen over alles.
- Over die laatste moet ik nog even iets kwijt: er hangt wel een sticker op mijn raam dat open ramen gevaarlijk kunnen zijn, en dat het negeren van die waarschuwing kan resulteren in verwondingen of dood. Daarentegen is de knop van de garbage disposer (ja daar is die weer) identiek en vlakbij een lichtknop, en is de gootsteen totaal niet afgedekt dus kan je er makkelijk met je vingers tussen. Ik weet wel wat ik van die twee gevaarlijker vind, maar misschien ligt dat aan mij.
- Wat ook zo raar is, is dat belasting nog los op de prijs komt. Kost iets 3.75 dollar dan betaal je bij de kassa dus 4.05 dollar, want er komt nog belasting bij. Sta ik dan met mijn perfect, net verkeerd uitgetelde, geld.
- Over Amerikaans gesproken: ik ben in de Wallmart geweest. De Wallmart is een soort combinatie van de blokker, de decathlon, de etos, de Albert Heijn, de mediamarkt en de gamma, en is ook de maat van al die winkels bij elkaar. Ik moest enigszins mentaal herstellen na mijn eerste bezoek. Er hingen trouwens ook 7 Amerikaanse vlaggen boven een van de supermarkt paden, maar dat even terzijde.
- Dan moet ik ook echt even wat kwijt over eten: ik heb niks tegen veel keus, zolang de keus maar nuttig is. Gangpaden met allerlei Europees voedsel is daadwerkelijk interessant, een gangpad vol oreo’s vind ik dan weer iets minder nuttigs. Ook zag ik iemand een wafel bestellen met gefrituurde kip erop. Ieder zijn ding denk ik.
- Ook heel Amerikaans: ik ben in een wasserette geweest. Daar gebeurde verder weinig boeiends, maar ik moest het even kwijt ;)
- Ze hebben hier in de meeste kroegen gratis popcorn. Dat is oprecht niet heel slecht, maar wel heel gek als je het niet verwacht.
- De stoplichten zijn hier ook echt een ervaring: ze praten tegen je. Nu vind ik dat heel attent van ze, maar het is ook weer niet alsof ik zo wanhopig ben voor menselijk contact dat ik graag gesprekken voer met stoplichten. Maar ze vertellen je braaf dat je mag beginnen met oversteken, dat je door moet lopen, of dat je het niet moet wagen om maar te bewegen. Als je de knop indrukt (niet bij alle helaas) zeggen ze “wait”, maar het is nogal kortaf, dus het klinkt meer als “waij”. Als je de knop heel vaak achter elkaar indrukt klinkt dat heel leuk (vraag maar niet hoe ik daar achter ben gekomen;) )
- Over ervaringen gesproken: ik zat mijn eerste vrijdagavond braaf op mijn kamer toen het brandalarm in mijn spookhuis afging. Dat is nogal een indringend geluid, en nadat het me niet gelukt was hem uit te zetten ben ik maar het gebouw uitgevlucht. Ik kwam gelukkig op de parkeerplaats iemand van het museum tegen, die een melding had gekregen dat het alarm afging. Terwijl wij het gebouw in gingen werden we verlicht door een gigantische koplamp: de brandweer kwam ook nog kijken, met ouderwetse wagen en drie man (twee man en één vrouw) sterk. Dus zo stonden we om half één 's nachts met zijn vijven in de kelder van het spookhuis (het was vals alarm gelukkig). Zeker een ervaring rijker. Bij het bakken van pannenkoeken later heb ik nog drie keer het alarm op mijn kamer af laten gaan, maar toen kwamen ze gelukkig niet.
- Om terug te komen op vragen op de vorige blog: het spookhuis ziet er alleen maar eng uit, en is verder gelukkig niet echt een spookhuis. Foto is te vinden bij de vorige blog.
- In mijn spookhuis heb ik maar één niet christelijke radiozender zonder ruis: Q country. Q country heeft ongeveer net zoveel variatie als Sky Radio, dus de twaalf country nummers van Amerika ken ik nu al heel goed ;)
- En dan de dieren! Aan het lijstje van vorige week kan ik nog gieren toevoegen en mijn huisherten, want ik zie ze meerdere keren per week. Maar er zijn ook echt nieuwe bijgekomen, namelijk een chipmunk! Een chipmunck is in het Nederlands een wangzakeekhoorn, en volgens Wikipedia komen ze, op een soort in Azië, niet buiten Noord-Amerika voor. Knabbel en Babbel zijn chipmunks, mocht je een idee willen hebben. De chipmunk zou de ster van de dierensectie zijn, maar hij heeft helaas verloren. Ik ging namelijk naar de boerenmarkt en moest even op iemand wachten aan de rand van het meer.Ik zag toen wat mensen naar een boom kijken en wijzen, dus groepsdieren die we zijn keek ik ook omhoog. Toen ik vroeg waar we eigenlijk naar keken kreeg ik als reactie “There is an American bald Eagle in that tree”. En ja hoor, daar zat ie, lekker te chillen op zijn tak. Ik heb helaas de vlucht gemist, maar het was een prachtig gezicht en zelfs locals waren jaloers op me, dus die kan ik in mijn zak steken.

Goed, ik voelde al aankomen bij deze blog dat ik een flinke lijst wetenswaardigheden zou hebben, ik had ze dit weer goed bijgehouden :) Het is dus tot nu toe vooral lekker settelen, wat goed bevalt maar begin ook wel uit te kijken om even buiten deze stadsgrenzen te kijken, waarover in de volgende blog dus genoeg te lezen zal zijn. Voor nu zullen jullie het even met dit epos moeten doen, en de foto’s (excuses voor de kwaliteit, ik neem volgende keer mijn camera mee op pad). Ik ga de jungle van ontbrekende fietspaden, oneindige supermarktgangen en weersomslagen weer in, tot de volgende keer.

Cheers!
Liza